The accidental matriarch

Afgelopen maandag overleed Rosa Parks, the accidental matriarch van de Burgerrechtenbeweging. In 1955 weigerde ze haar plaatsje in de bus af te staan aan een blanke man en dat was het begin van een paar hele grote massaprotesten tegen de segregatie van blank & zwart en vervolgens de afschaffing daarvan. (Die bus kan je tegenwoordig bewonderen in een museum.)
Gisteren ontving Parks als eerste vrouw in de Amerikaanse geschiedenis de laatste eer waarbij haar kist werd opgesteld in de Capitol Rotunda. Foto's vind je op deze pagina van de NY Times.

His Master's Voice

Frans Van Dusschoten, de man die Meneer de Uil een stem gaf, is overleden. Even een herinnering delen. In 1998 kreeg ik via mijn beste vriendin die toen bij Blue Horse Productions (van Chiem van Houweninge) werkte een hele bijzondere baan. Blue Horse had het hele Fabeltjeskrant (en Bolke de Beer en Paulus de Boskabouter) archief gekocht van Loek De Levita, de producent van die series. Het was de bedoeling dat iemand al dat materiaal bekeek, de kwaliteit beoordeelde, in kaart bracht en liefst ook aangaf wat er nu nog mee gedaan zou kunnen worden. Die persoon was ik. Na een paar dagen Meneer de Uil werd het natuurlijk een ietwat langdradige bezigheid maar toch heb ik ook wel gelachen om al die malle verhaallijntjes en genoten van de stemmetjes & liedjes want die waren heel grappig. Het verhaal van de schrijver van de serie, Leen Valkenier, fascineerde me ook (er zat ook correspondentie bij). Die had het mooi voor elkaar: hij woonde op Ibiza en stuurde om de zoveel dagen zijn nieuwe scripts door. Aan het einde hebben we nog een leuke promo en een krantje gemaakt voor de serie waarmee een ander bureau naar de televisiebeurs in Cannes is vertrokken. Ik weet verder niet hoe het is afgelopen met al dat materiaal. Volgens mij is het niet aan het buitenland verkocht, maar is het wel gedigitaliseerd want je kon het een tijdje bekijken op een website www.fabeltjeskrant.tv. En het wordt natuurlijk nog steeds af en toe nog herhaald op de Nederlandse TV. Hopelijk wordt er voor het moedermateriaal goed gezorgd ergens in een degelijk archief, al is het maar uit respect voor alle makers van deze enorm succesvolle serie.

Afscheid van een massavernietingsvrouw

Judy Miller is een journaliste bij de New York Times die de oorlog tegen Irak echt heeft zitten te pushen. Ze was al embedded voordat Amerika Irak had aangevallen. Zij zou hebben verklikt dat Valerie Plame een agente was bij de CIA. Vandaar de Plamegate die nu het hele kantoor van Cheney overhoop gooit. Miller heeft nooit willen vertellen wie haar bron was (of was ze het zelf?). Ze ging zover in het 'beschermen' van haar bron dat ze zelfs 85 dagen in de gevangenis heeft gezeten! En dat allemaal om waarschijnlijk Libby of Rove of een andere hoge pro-Irak-oorlog-official te beschermen...
Pijnlijk is dat de New York Times veel te lang uit onwetendheid (?) of een misplaatst principieel gevoel (Journalisten Beschermen Hun Bronnen) achter haar bleef staan. Pas deze week heeft de krant toegegeven dat Miller waarschijnlijk verstrengeld zat in de whispering campaign tegen Joe Wilson (de man van Plame dus, die onderzocht had en tegen de zin van Cheney bekend maakte dat Saddam Hussein helemaal geen uranium kocht in Niger = weer een reden minder om Irak aan te vallen).
Miller werkt nog altijd voor de New York Times maar erg populair is ze niet meer bij de schrijvende staf. In een column noemde redacteur Maureen Dowd haar een woman of mass destruction. Daarop volgde dan weer een column van de ombudsman die min of meer Miller's afscheid aankondigde met de woorden:

What does the future hold for Ms. Miller? She told me Thursday that she hopes to return to the paper after taking some time off. Mr. Sulzberger offered this measured response: "She and I have acknowledged that there are new limits on what she can do next." It seems to me that whatever the limits put on her, the problems facing her inside and outside the newsroom will make it difficult for her to return to the paper as a reporter.

Begraven brein

Van de week eindelijk in paar keer naar DVD Eénmotorige Mug gekeken. Dat is een serie zeer interessante interviews die Theo Van Gogh in 1997 met Willem Oltmans heeft gevoerd over diens leven. Belangrijk is het stuk over de gevoerde politiek van Nederland met betrekking tot Indonesië en vooral hoe Luns bijna een derde keer, zeker weten zonder Amerikaanse steun, op oorlogspad vertrok. Oltmans vertelt duidelijk de andere kant van het verhaal. Luister hier voor een bespreking van vooral dit stuk van Eénmotorige Mug, dat eigenaardig genoeg nooit op TV is uitgezonden.

Maar ik viel bijna van mijn stoel van verontwaardiging bij het stuk over George De Mohrenschildt. Oltmans vertelt dus hoe hij geïnteresseerd raakte in de moord op JFK nadat hij tijdens een vlucht bijna 3 uur had zitten praten met de moeder van Oswald, heel toevallig, maar dat kan. Terug in Nederland, bespreekt hij deze informatie met Croiset. Helaas vraagt Van Gogh niet: ‘waarom ging je met je informatie naar een helderziende?’ want zo voor de hand liggend vind ik dat niet. Anyway, vervolgens komt Oltmans met behulp van Croiset op het spoor van De Mohrenschildt. Een man die volgens Oltmans een rol (hoe belangrijk weten we niet) speelt in het complot van de moord op JFK, vermoedelijk via zijn verraad van vriend Oswald. Om een lang verhaal kort te maken: er ontstaat een vriendschap tussen De Mohrenschildt en Oltmans want de laatste weet dat De Mohrenschildt op een dag zal gaan praten. (Croiset heeft hem verzekerd dat hij als De Mohrenschildt ooit zijn mond zal opendoen, het tegen Oltmans zal zijn.) Dan bijna 15 jaar later, yes!, is De Mohrenschildt zo ver. Hij wordt geplaagd door schuldgevoelens en is bereid voor een advance payment van een miljoen dollar zijn verhaal te vertellen. NOS baas Carel Enkelaar en Oltmans laten hem naar Nederland vliegen en gaan hem interviewen.

Hier komt het vreemde stuk: het is dan vrijdag en ze besluiten pas maandag te beginnen met het interview. Oltmans vertelt dat hij een leuk uitstapje bedacht naar Brussel en Luik voor het weekend. In Luik zullen ze hun beider familiekasteeltjes gaan bekijken (ze zijn bloodbrothers volgens Oltmans omdat beiden Russische adelijke familie hebben, dat kan). Maar in Brussel gaan ze lunchen met een Rusland-Rus (ben naam kwijt). Dit is wat Oltmans vertelt in de film: Oltmans en andere Russische vriend raken in gesprek en De Mohrenschildt gaat even een wandelingetje door Brussel maken voor de lunch begint. Dit vind ik zeer onwaarschijnlijk, of anders gezegd: overmoedig. Na zoveel jaar heb je eindelijk je bron, een enorm belangrijke bron overstag om te gaan praten, iemand die enorm veel bescherming verdient, want de CIA zal niet blij zijn hiermee. (Oltmans had daar zelf al ervaring mee, vertelde eerder hoe hij in verband met deze zaak ooit op verdachte manier ernstig was aangereden!) Waarom begint hij niet per direct aan het interview in een op zijn minst bewaakt pand? Nee, Oltmans neemt hem mee naar Brussel en laat hem in zijn eentje een wandelingetje maken. Overmoedig vind ik dat hij De Mohrenschildt confronteert met een Rus van een heel andere orde. Oltmans maakt zichzelf daar ook mee verdacht helaas. De Mohrenschildt wordt nooit meer gezien en zijn lijk wordt gevonden voor de kust van Florida.

Op zo’n moment zou je dus graag horen wat Carel Enkelaar hier bijvoorbeeld over te zeggen heeft, maar ook vind ik dat Van Gogh nog meer had mogen doorvragen. Bijv. in het stuk over het koningshuis vraagt hij wel enorm door, terwijl, ach, zo belangrijk vind ik dat nou ook weer niet. Maar dit mislukte onderzoek van Oltmans naar de moord op JFK is onwaarschijnlijk interessant. Lees de versie van De Mohrenschildt op: http://www.jfk-online.com/jfkcameooltmans.html. In de film van Oliver Stone speelde Oltmans de rol van De Mohrenschildt, hoe dat zo kwam, is ook een interessant verhaal, maar daarvoor moet je zelf maar de DVD gaan bekijken.

Gevallen man

Twee dagen geleden viel er een man om, hier pal voor het raam. Ik hoorde iemand roepen en toen ik ging kijken zag ik een bloedende man op straat liggen. Naast hem stond de roepende man. Snel ging ik naar binnen om een deken te pakken (twijfel: welke deken?), maar weer buiten aangekomen, stond er al een andere buur klaar met een plaid. We moesten de man niet aanraken vond zij en dat leek me geen gek idee want had toch al niet veel zin daarin. Twee minuten later waren er twee (!) ambulances en werd de man afgevoerd, inmiddels pratend en bewegend.
Je kan nu nog steeds de bloedvlek zien die de man heeft achtergelaten.
Vraag: word ik geacht die nu op te ruimen?

Mis u 2...

Mis u Marlies. God is so wise he never created special people with price tags, bcoz if he had, I would never have afforded a precious person like u. Mis u a lot.
(uit e-mail van NN, 10/24)

Oesters met tabasco

Als je met G. op stap gaat, kom je altijd uit bij lekkere hapjes. Vlak bij zijn werk is de World Famous Lexington Market: echt een oase van kraampjes en barretjes en standjes. Je kan er klaargemaakt eten (Italiaans, Chinees, Caribbean, Maleisisch, etc.) kopen maar ook groenten, vis, vlees en koekjes, taarten, snoep. Alles! G. nam me mee naar de beste oesterbar van Baltimore: Faidley Clam & Oyster Bar. Er zijn best wel veel overdekte markten in Baltimore - ik ken er nu drie en die hebben allemaal zo'n democratische oesterbar. Ik noem het democratisch want er is niks sjieks aan. Het gaat om het genieten. Je gaat op een laag barkrukje zitten en dan bestel je porties van 4, 6 of 8 oesters met een biertje (Haineken) of witte wijn of niks, just plain oysters. Je kan er ook een hardgekookt ei bijkrijgen (voor de macho's denk ik), geen peper, maar wel hete sauzen zoals tabasco en chilisaus.
We hadden er hier al een paar geprobeerd, maar heel gek: oesters blijken overal anders te smaken. In Gent had je hele lekkere, zachte uit Noord-Frankrijk maar in Cape Town waren ze altijd heel groot en vlezig. Niet mijn smaak, maar ik moet er wel bijzeggen dat ik nooit oesters ben gaan eten in Knysna en dat schijnt the place te zijn in Zuid-Afrika dus vooruit. Hier vonden we ze tot nu toe nogal bitter smaken. Tot gisteren. Tot World Famous Lexington Market. Tot Faidleys.... Heel lekker, heel vers. Die bittere smaak lijkt er een beetje bij te horen... Maar ze gaven er kleine stukjes citroen bij. En dan, wat ik nooit eerder had gedaan met een beetje tabasco erop mmm...

NB:
Foto's zijn van het internet, was weer mijn camera vergeten! Ze waren dus NIET zo groot als op die bovenste foto maar meer zoals de onderste. Die bovenste foto vind ik leuk omdat er een blikje Heineken op staat ;-) Blijkbaar zijn de oesters op die foto uit Louisiana. Maar je moet natuurlijk die uit Chesapeake Bay hebben.
+ Op de site van Faidleys staat dat ze vooral beroemd zijn om hun crabcakes (hmm snel nog een keertje gaan) en dat een scène uit 'Sleepless in Seattle' bij die oesterbar is opgenomen!

Bommetje

Als je 'failure' googlet, krijg je deze resultaten...
Dat is een google-bom. In hun eigen blog zegt Google dat ze niet geloven dat hun service er onder lijdt.
Ik wil een bom voor 'interessant'! (Uiteraard kom je dan hier op uit). Webmasters aller landen verenigt u!
Wie weet ga ik dan ook eens wat verdienen aan die stomme AdSense advertenties waar ik momenteel hoopvol mijn Heksenteksten mee ontsier...

Park

Ik wist niet dat het zo lekker was om vlakbij een park te wonen!
Ik zit nu de hele dag thuis achter de computer te werken aan een opdracht en dan is een wandeling of rondje rennen door het park echt welkom. Er zijn ook eekhoorntjes in het park alhoewel ik daar een beetje bang voor ben, ja tuttig, maar ze bewegen zo springerig en dan kijken ze je zo mal aan met die kraaloogjes. Toch was ik al aan eekhoornbeesten in het wild gewend want je had ze in Zuid-Afrika ook. In je up een wandeling maken was daar overigens not done. Dat wil zeggen, ik deed het soms toch, maar dat was vooral erg ongezellig. Hier kom je altijd veel mensen tegen - al dan niet met hond (uiteraard, alles draait hier rond onze blessed pets: hond & kat).

Het kantoor

Gisteren toch maar eens van begin tot einde naar de Amerikaanse versie van The Office gekeken. Ja, voor wie het nog niet wist, de Britse versie bood niet genoeg kijkcijfer-zekerheid voor NBC dus hebben ze alleen het idee gebruikt en verder alles herschreven.
Het is heel moeilijk om de humor uit te leggen van de originele The Office. Dat komt vooral door David, je haat hem omdat je van hem houdt en je houdt van hem omdat je hem haat. En beide gevoelens zijn tegelijkertijd even sterk. Je verafschuwt jezelf omdat het je stiekem best gezellig lijkt om daar te werken.
Dat rare gevoel had ik niet bij de Amerikaanse versie. Het was wel heel grappig hoor, maar meer op de klassieke comedy-manier want het plot zat veel strakker in elkaar. De situaties waren op zich heel absurd. In deze aflevering moest David iemand ontslaan en hij pakt dat heel stom aan. Als hij eindelijk een slachtoffer heeft, laat hij zich ompraten om niet hém te ontslaan maar een ander! De anderen horen uit zijn kantoortje geroep: 'Don't do it David, don't!' Grappig, maar de makers hebben niet gedurfd het te overdrijven. Het blijft te netjes zodat ik zeker niet kronkelend en schuimbekkend van het lachen op de grond lag.

Tunnels dicht

Vandaag hadden we een serieuze Security Threat (dat moet met hoofdletters) in Baltimore. Een niet nader geïdentificeerd bericht had gemeld dat er mogelijk een bom in een tunnel ergens in the Baltimore region zou worden geplaatst. Baltimore heeft nogal veel tunnels dus had politie (in samenwerking met de FBI!) besloten om alle tunnels af te sluiten. Opvallend genoeg deden ze dat precies na het spitsuur wat reden was om te suggereren dat er helemaal niet zo'n urgente dreiging was als men deed voorkomen. Maar dat ontkende de politie. Vanmiddag gingen de tunnels juist voor de avondspits één voor één weer open. Tijdens de persconferentie waarop de politie dat bekend maakte, vertelden ze ook dat er 30 mensen geïnterviewd worden en dat er al vier mensen zijn gearresteerd. Alle arrestaties waren in verband met immigration violation (verlopen verblijfsvergunning enzo) en alle gearresteerden waren van Egyptian heritage.
'This is exactly what we are trained for!' stelde de politiebaas ons gerust. Pff.

=> 10/19: Tunnel threat tip came from Netherlands. Maar: FBI says there's no indication information was credible. Hoe dan ook, wat die tip ook waard is, ik ben blij dat het met een sisser is afgelopen.

=> 10/20: En nog een dag later bericht in de Volkskrant: Tip over aanslag Baltimore kwam uit Nederland. Verder niet veel nieuws: Waar en waarom de man gevangen zit, wie hij is en waarom de tip zo serieus werd genomen, wil het OM niet kwijt.

Bekende koppen

Je kan wel merken dat dit het land Bekende Mensen produceert. Elke ontbijtshow, late show, late late show and last call heeft wel een Dolly Parton, Charlize Theron, Orlando Bloom, Olivia Newton John, Catherine Zeta Jones, Nicole Kidman (die trouwens ook om de hoek aan het filmen is!) of Tom Cruise en zijn Kathie te gast. Alsof ze helemaal niet bijzonder en exclusief zijn!
Vorige week een aangename verrassing. We gingen naar een bioscoop die veel alternatieve en Europese films vertoont (tenminste, daar kwamen we dus achter) en wie dook daar op in een kritische zwart-wit film? Onherkenbaar met malle zijscheiding en grote bril? 'ER' George Clooney in een door hem geregisseerde film Good Night, and Good Luck. Sommige bekende koppen hebben dus meer te doen dan zich door ontbijtshows heen glimlachen!
Ik heb geen hoe die film het zou doen in Europa, maar hier maakte het heftige reacties los. De film vertelt het waargebeurde verhaal van de CBS actualiteitenrubriek uit de jaren '50 van Edward R. Murrow die zich niet liet intimideren door communistenhater/senator McCarthy en de terreur within our own circles - een vette verwijzing naar de Bush-politiek. Tijdens de films zat het publiek goedkeurend te lachen en te applaudiseren om de situaties, ook al is het helemaal geen lachfilm.

Nog een keer bus

De bussen hier hebben een lift zodat mensen in een rolstoel heel gemakkelijk zelfstandig de bus in kunnen rijden. Als dat gebeurt, dan lopen de passagiers die voorin staan of zitten even naar achteren. Vervolgens drukt de persoon in de rolstoel op een knopje waardoor 3 stoelen inklappen en er een rolstoel-plek ontstaat. Bijna de helft van alle keren dat ik op de bus zat, zat er ook een rolstoelpassagier op de bus. Meestal jonge mensen, maar soms ook oude mensen die iets meer hulp nodig hebben, net als bij de niet-rolstoelpassagiers.
Uiteraard zat ik me weer af te vragen of bussen in Nederland en België ook zo toegankelijk zijn. Het antwoord is 'nee' en in dit artikel op Wereldexpat las ik het antwoord: "Maar in Nederland willen ze er volgens de voormalige fractievoorzitter van de PvdA en ex-minister van Sociale Zaken Ad Melkert, die in het boekje wordt geïnterviewd, niets van weten. Te duur. Jammer, vindt Prijten, want doordat hun mobiliteit is vergroot, kunnen gehandicapten in de VS weer deelnemen aan het arbeidsproces. En dat is goed voor de economie.

Black Experience

Gisteren hebben we een bezoekje gebracht aan het gloednieuwe Reginald F. Lewis Museum of Maryland African American History & Culture. Een prachtig gebouw in zwart, rood en geel (kleuren van Maryland) van 4 verdiepingen. Wijlen Reginald F. Lewis (zie foto) heeft het museum mogelijk gemaakt, hij was toen hij nog leefde de rijkste Afro-Amerikaanse zakenman van de US. Hij schreef een bestseller over zijn succes met de flitsende titel Why Should White Guys Have All The Fun.

De tentoonstelling begint met de geschiedenis van een scheepswrak Henrietta Marie dat einde 18e eeuw 200 slaven naar de Caraïben heeft vervoerd. Op de terugweg is het vol suiker, kaneel, nootmuskaat etc. vergaan. Vandaar kom je door de Middle Passage zoals de overtocht wordt genoemd, aan in Amerika.
De tentoonstelling gaat dan verder over Labour & the Black Experience, over politiek en over onderwijs & kunsten. In het labour-deel ging het over een zwarte poolreiziger (prachtige foto!), over eerste zwarte verpleegster (en haar correspondentie met haar advocaten en de school) en over de visserij hier in Maryland en black-owned bedrijven die bijv. vis inblikten. Het politieke deel was heel interessant met veel beeld- en geluidsfragmenten van natuurlijk Martin Luther King, maar zeker niet uitsluitend. Er werden ook allerlei wetten besproken en andere politieke bewegingen en figuren. In het laatste deel werd vooral ingezoomd op de universiteiten en scholen in Maryland. University of Maryland is van oudsher een geïntegreerde universiteit en Maryland was ook de eerste staat met geïntegreerde scholen. Dat deed ons natuurlijk goed!
Er waren ook heel veel foto's van het Royal Theatre, dat een heel populair concertpodium moet zijn geweest. Ook leuk om te weten: Billy Holiday groeide op in Baltimore.

We zaten ons steeds af te vragen of zo'n museum ook in Nederland zou kunnen bestaan en zonee, waarom niet. De zwarte bevolking is natuurlijk kleiner, maar anderzijds maakte de onthulling van het Slavernijmonument veel gemengde reacties los.
Anyway, onderstaand bericht stond vanmorgen in NRC online, heel symbolisch een stap in de goede richting!

VAN DALE WIJZIGT 'NEGER'

In de veertiende druk van de Grote Van Dale, die vanmiddag in Amsterdam is gepresenteerd, is onder meer de definitie van het woord neger aangepast. Toegevoegd is dat dit woord, in de betekenis 'afstammeling van de in vroeger tijd in Amerika ingevoerde negerslaven', door sommigen als scheldwoord wordt ervaren. In 2002 dreigde een actiegroep nog Van Dales op de brandstapel te gooien als het beledigende neger niet werd geschrapt.

Hooray for Pinter

Laat ik ook eens een meninkje hebben.
Blijkbaar is de keuze van het Nobelprijscomité voor Harold Pinter omstreden, een aanvechtbare keuze volgens de Volkskrant (zie hier op volkskrantblog.nl). Ik wil daar het volgende op zeggen: Dames en heren critici, het is niet omdat Pinter niet op de lijstjes stond, dat hij geen kandidaat is. Ik vind het echt lijstjesziekte. Net als de Duitse verkiezingen, het was niet omdat Merckel in de peilingen hoger scoorde dan in het echt, dat ze daarom de verkiezingen verloren zou hebben. Dat is echt de waarheid verdraaien.
De jury heeft de prijs aan Pinter gegeven. Punt. Yes!

Tweede meninkje: ik vind Pinter wel een gave keuze. Hij heeft verrukkelijke toneelstukken geschreven en nog veel meer. Ik zat vanmorgen even op zijn site te snuffelen, het is een overdaad van sterke, duidelijke teksten (bijv. afdeling Politics: War Against Iraq?). En als ik het Nobelprijzenlijstje van de laatste jaren bekijk, vind ik dat de Nobelmensen helemaal geen vreemde keuzes maken! Elfriede Jellinek, Coetzee, V.S. Naipaul zijn allemaal schrijvers van heel leesbare, spannende boeken. (Sorry, Kertesz ken ik niet!)

Tot slot, mijn lijstje: voor literatuur die ook blijk geeft van een maatschappelijke rol draag ik voor: Maya Angelou, van het prachtige I Know Why The Caged Bird Sings en nog veel meer. Heeft ook filmscripts geschreven, actief geweest in burgerrechtenbeweging, alles, en bovenal: een populaire en geweldig goede schrijfster.

Zegen voor beestjes

Een kerk hier in de straat organiseert Pet Blessings. Er stond ook een foto van in de krant met de tekst: Thirsty soul Scotty (dat was de poedel op de foto, vastgehouden door zijn baasje) got a blessing, and a little drink of holy water, Sunday afternoon from Father Joe Bochenek of St. Brigid Roman Catholic Church in Canton (dat is de naam van deze wijk). More than 40 dogs and cats, and one parakeet, were blessed during Canton's ecumenical blessing of pets in O'Donnell Square. Pastors from Messiah Lutheran, United Evangelical, and St. Casimir Roman Catholic Church also took part.
Wat moet je daar nou van vinden?! Ergens vind ik de naïviteit van die baasjes wel ontroerend, maar tegelijkertijd lach ik ze ook keihard uit. Wat een sukkels!

Halloween

Gezellig, dat Halloween! Mensen versieren hun ramen of zetten hun stoepje vol pompoenen. Verder weet ik niet zo goed wat Halloween inhoudt, ik moet nog erg integreren.

Goed nieuws

Het boekje Brenda heeft een draakje in haar bloed dat door Biblionef in alle Zuid-Afrikaanse talen is vertaald, zal op Wereld Aidsdag waarschijnlijk worden aangeboden aan de Zuid-Afrikaanse ambassadeur in Nederland. En heel misschien zal het Jeugdjournaal er ook bij zijn! Zo zullen dit gave boekje en Biblionef de aandacht krijgen die ze verdienen!
Toen ik in Nederland was, heb ik Brenda (over wie het boekje gaat) in het echt ontmoet. Het was heel leuk om haar (en Hijltje) te vertellen hoe het boek is ontvangen in Zuid-Afrika. Het is er zo enorm welkom: een boek dat uitlegt dat je gewoon wil kunnen spelen met je vriendjes en vriendinnetjes als je Aids hebt en dat ze niet bang voor je hoeven te zijn. En nog veel meer, het boekje zelf legt het tien keer zo goed uit! Ik denk trouwens dat het in Nederland gewoon in de winkel te koop is.
Hier vind je een paar foto's van het bezoekje en ook nog een paar van de presentatie van het boek in Zuid-Afrika.

Op de foto v.l.n.r.: Louis (oud-directeur Biblionef NL), Brenda, Hijltje (de schrijfster van het boek), Aagje (directeur Biblionef NL), ik, Dominique (Biblionef Frankrijk) en Mikel (broertje Brenda).

Nadelen van Baltimore

• Het kan hier wel degelijk regenen. (Maar dat mag je natuurlijk eigenlijk geen nadeel noemen. Stel, dat het hier nooit zou regen... wat dan!)
• Onze achterburen maken ruzie. Het gaat vooral over respect en mother. Het akeligst vind ik dat ze hun huilende zoontje op het balkon zetten en de deur dichtdoen om ongestoord verder te kunnen gaan met hun ruzie! (Maar over enkele weken verhuizen we naar een ander appartement...)
• Ik mis mijn familie en vrienden... (en ga nu iets leuks bedenken om van deze regenachtige zaterdagmiddag iets feestelijks te maken!)
  

Zon niet in zee zien zakken

Voordelen van Amerika (vooruit, Baltimore)

• Mensen houden van koffie. Overal is koffie te koop al dan niet vermomd als espresso-shots.
  
• Er is sowieso veel te koop in veel kleuren en smaken.
• De krantenbezorger legt de krant op de stoep en soms ligt die er drie dagen nog (als niemand hem steelt, wat ik een keer heb gedaan, maar doe ik nooit meer, want wil geen mooie tradities verpesten).
  
• Mensen groeten elkaar. Vind ik echt heel fijn.
• Mannen kijken naar vrouwen (ja ook naar mij). Is ook fijn.
• Overal zitten mensen te lezen. Ook in hobbelende bus.
• Supermarkt verkoopt boeken. Handig. (Wat me ook gelijk bij een ernstig nadeel brengt: supermarkt verkoopt geen wijn of bier, zelfs geen Amstel Light).
• Je kan gratis local calls maken. En met je mobiel kan je gratis naar abonnee's van hetzelfde bedrijf bellen. (Nadeel: ik heb nog geen mobiel).
• Het is er lekker weer. (Al twee weken).
  

Uitburgeren

Als je in Nederland komt wonen, moet je tegenwoordig officieel inburgeren. Je moet een cursus volgen en een examen doen zodat je alles weet van de Nederlandse taal en cultuur, het volkslied en de euro. Kortom, je bent klaar voor een nieuw bestaan in Nederland. Klinkt allemaal redelijk praktisch.
Maar wat gebeurt er met de uitburgerende burger comme moi? Die wordt aan zijn lot overgelaten! Zodra je over de grens bent, vragen buitenlanders je de oren van het hoofd over dagga smoken in het Vondelpark, de leeftijd van onze Bea en de exacte spelregels van de WW!
Velen weten waar ik het over heb: dat valt niet mee. Nee, ik weet niet wat een pakje sigaretten kost, laat staan een zakje weed. Ik weet niet hoe de baby van Mabel heet en nee, ik weet niet voor hoe lang je geld krijgt van de staat als je werkloos wordt. Dan heb ik het nog niet eens over de ins en outs van abortus, prostitutie en euthanasie.
Ik pleit voor een cursus uitburgeren. Stel een informatiepakket samen dat alle cruciale, opvallende Nederlandse mensen en zaken helder voorstelt. Deel dat op Schiphol uit aan iedereen die voor minstens een maand of drie vertrekt richting buitenlandse baan of studie.
Wij, Nederlanders in het buitenland, zijn de vlaggeschepen, ware verkoopleiders als het aankomt op het sellen, het marketen van Nederlandse normen, waarden & beleid. Maak gebruik van ons. Hier in Baltimore denken ze dat Holland zo'n beetje hetzelfde is als Poland. Kom, kom, zo kunnen we toch niet over ons heen laten lopen? Ik, uw street ambassador aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, heb dringend behoefte aan een beetje support.

Verschil

Ik heb een boek gekocht met de titel American Apartheid. Zo'n titel spreekt natuurlijk wel aan als je net uit Zuid-Afrika komt...
Het boek begint met de onderdrukking van de Native Americans en geeft ook een historisch overzicht van de Civil Rights Movement. De schrijver (James S. Wright) beargumenteert dat die beweging is gesmoord met de moord op Malcolm X, Martin Luther King, Medgar Evers en John en Robert Kennedy. Sterker nog, hij vindt ook dat de echte gelijke behandeling van African Americans en white Americans nog altijd niet is gerealiseerd. Hij verwijst daarvoor bijvoorbeeld naar het justitieel systeem dat systematisch relatief veel meer zwarten dan blanken veroordeeld.
Het boek schrijft ook over de banden tussen African Americans en Native Americans. Als voorbeeld van hoe close die ooit is geweest, geeft Wright een voorbeeld uit Florida waar weggelopen slaven welkom waren bij de Seminole's, een Indianenstam die in dit moerasgebied woonde. Helaas is die vriendschap of beter gezegd, solidariteit sinds de Burgeroorlog waarin African Americans als soldaten tegen de Indianen vochtten, voor altijd bekoeld.
Die Burgeroorlog heeft nog een paar rare staartjes gehad. Na afloop was het de tijd van de Reconstruction, het Zuiden moest weer worden opgebouwd. Als gevolg van de chaos, verwierven de African Americans veel politieke macht die ze aangrepen om onderwijshervormingen door te voeren. Maar tegelijkertijd herstelde de oude politieke orde zich in het Zuiden met behulp van allerlei blanke militante bewegingen, zeg maar door 'blankistisch' terrorisme.
Ik wist eerst niet goed wat ik ervan moest vinden dat Wright steeds het woord apartheid gebruikt voor die situatie. In Zuid-Afrika wordt namelijk geargumenteerd dat apartheid het systeem van wetten is dat discriminatie legaal maakte en dat die 'methode' uniek was in de wereld. Aan de andere kant, ook in de VS zijn verschillende onderwijssystemen en bordjes 'Colored Only' en 'White Only' heel gangbaar geweest. Het enige verschil is dat die regelingen hier ongrondwettelijk bleken te zijn zodra mensen de kans kregen er een rechtszaak van te maken.
Feit is helaas ook, dat die militante bewegingen (lees: KKK en consorten) veel te lang hun gang hebben kunnen gaan (lees: lynchpartijen houden) met behulp van de lokale 'sterke armen' zoals de politie.

Bus

Omdat we nog geen auto hebben én omdat er hier heel veel bussen rijden, ga ik regelmatig met De Bus. Ik vind het eigenlijk wel leuk op de bus omdat je gemakkelijk gesprekken kan afluisteren. Van het weekend luisterde ik mee met een meisje dat alles in New Orleans had achter moeten laten.
Ook maak je nog eens wat mee op de bus. Een paar dagen terug stapte ik op een bus en terwijl ik naar achteren liep, struikelde ik bijna. Het bleken de benen van een man te zijn die echt alle ongeschreven busregels overtrad. Hij zat hardop in zichzelf te praten en met zijn voeten te schommelen. Je kon het de man niet echt kwalijk nemen want hij leek ernstig verstandelijk gehandicapt.
De man naast hem begon op kalmerende toon tegen hem te praten maar op de een of andere manier werd de arme man daar steeds bozer van. Hij werd zo boos dat hij ondanks de volle bus, erin slaagde op te staan en de kalme man naast hem stevig beet te pakken en door elkaar te schudden. Bijna de hele bus probeerde nu te volgen wat er aan de hand was. De boze man schraapte zijn keel en het leek alsof hij de kalme man in het gezicht wilde spugen. Dit ging de andere passagiers te ver.
'Stop that bus!' gilden een paar. Enkele anderen namen de boze man razendsnel in de houdgreep. De bus ging aan de kant en de man werd eruit gezet. Hij droop af. In de bus klopten de passagiers elkaar op de schouders van opluchting.
Een man zei: 'You couldn't really help the guy, he's mental.'
Er was nu echt een saamhorige sfeer op de bus ontstaan en niemand die actief deel had genomen aan het voorkomen van het Drama, stapte de bus af zonder de anderen de hand te hebben geschud.

Roofdeck

The sky is the limit, en het dak dus niet. Heel populair bij de rowhouse bezitters zijn deze roofdecks. Ik vind ze super!





























Het kan hier 's zomers heel drukkend warm zijn maar na zonsondergang zit je op zo'n roofdeck lekker luchtig. Plus dat je dan niet in op het platje achter het huis hoeft te zitten, want dat oogt toch een beetje verlopen.

Haven

Eén wijk hier aan de haven heet Fell's Point. Het is een gezellige wijk met veel café's en speciale winkeltjes (houten speelgoed, jaren '50-spulletjes) en allerlei restaurantjes met 'original American food', maar ook Ethiopisch, Ecuadoriaans en natuurlijk Mexicaans. De Mexicaanse gemeenschap is volgens mij heel groot.
Afgelopen weekend was er een festival in Fell's Point en één deel van de wijk was één en al salsa en Mexicaans eten. We bestelden iets te eten bij één tentje en voor de grap deden we dat in ons beste Spaans (Yo quiero aroz, eh, gracias...) maar dat bleek niet alleen grappig te zijn maar noodzakelijk want toen we moesten betalen, kon niemand het bedrag in het Engels noemen!
De andere helft van de wijk wordt bevolkt door yuppies, die de oude rowhouses volledig hebben gerenoveerd (rehab of converted). Volgens de woningadvertenties is het vooral 'in' om een exposed brick wall te hebben, berber carpets, hardwooden floors en iets van een jacuzzi. De oude straten - vaak cobblestone (noem je dat nou 'kinderkopjes' in het nederlands?) - en smalle rowhouses hebben natuurlijk iets heel Nederlands. Vooral in de straten waar de bewoners een paar tegels uit de straat hebben gehaald om bloemen te planten. Vind ik net Amsterdam. Heel on-Nederlands dan weer, zijn de glazen voordeuren. De meeste huizen hebben geen gang of hal, je staat gelijk in de woonkamer en dan geeft zo'n extra raam veel ruimte.
Typisch Baltimore is dat een heleboel van die huizen zijn 'beplakt' met een soort nepsteen die formstone wordt genoemd. Eigenlijk best lelijk, maar dat was het helemaal je van het in de jaren '30. Ik las in een boekje over Fell's Point dat vooral de huizenbezitters afkomstig uit Polen, Bulgarije etc. gek waren op die formstone omdat het leek op de stenen die ze in Oost-Europa gebruiken. In het verleden hebben veel rehabbende yuppies die formstone koste wat het kost verwijderd van de gevels, maar tegenwoordig laten veel mensen het juist weer zitten omdat het uiteindelijk bij het karakter van de wijk hoort.