Geweld of geen geweld

Criminaliteit en geweld is in Zuid-Afrika een politiek onderwerp. Ik heb hier al vaker gelinkt naar de goed-nieuws website www.sagoodnews.co.za. Deze website betekende veel voor me toen ik in Zuid-Afrika zat omdat ik soms alle verhalen over criminaliteit echt zat werd. Wat het vooral lastig maakte, is dat je veel rottigheid hoorde (en een enkele keer ervaarde), maar dat je er niet veel over las in bijv. de krant. Ik heb altijd begrepen dat dat was omdat de harde cijfers ontbraken. Nu heeft een zekere Neil Watson een tijdje terug deze website gestart: www.crimexposouthafrica.co.za. Hij probeert cijfers en verhalen te verzamelen om de discussie over geweld en criminaliteit te voeden. Hoe controversieel zijn (sensationele?) actie is, bleek vandaag want zijn website werd gehackt door een "couple of people who love South Africa dearly" (en die bezorgd zijn dat praten over geweld en criminaliteit de toerisme industrie beschadigt). Zoveel voor de vrijheid van meningsuiting... Vanaf morgen host Watson zijn site in de VS.

Scan je rot

Humor om te lachen uit de Citypaper (wordt gratis verspreid in Baltimore).

Zo spraken zij

Toen ik vroeger klein was en vanuit mijn bedje "de volwassenen" beneden ('s winters) of buiten ('s zomers) met elkaar hoorde praten, dan was ik altijd zo nieuwsgierig waar ze het over hadden en wat er nou zo grappig was als je ze hoorde lachen. (Later, veel later, hebben mijn ouders bekend dat zij vanuit eenzelfde soort nieuwsgierigheid de op hoge fluistertoon gevoerde stapelbedconversaties tussen mij en mijn zus probeerden af te luisteren, waarbij ze trouwens één keer zo ver zijn gegaan dat ze stiekem een bandrecorder in onze slaapkamer hebben geprobeerd te installeren maar dat is weer een ander verhaal).
Nu ben ik groot en als een typisch kind van mijn tijd vraag ik me vaak af hoe wereldleiders in het "echt" zijn. Hoe praten ze met elkaar? En dan bedoel ik niet alleen het officiele kringgesprek, maar het buurten, de chit chat tijdens borrel achteraf, doen we er nog eentje, ouwe jongens krentenbrood. Hoe?
Vanaf vandaag weten we dat. Bush is afgeluisterd door een verdwaalde microfoon na afloop van de G8. Bereid je voor op een ontluistering en lees het transcript: Full Text of Bush's Private Exchange at G-8 Summit. Lees ook het snoeiharde commentaar op Alternet: "Who's proud to know that Russia is big and so is China?"

Verschoten strand

Ik weet niet of het nou Baltimore is of gewoon oude 'nieuwe wereld' maar soms lijkt alles hier zo verschoten. Niet voor de eeuwigheid, maar voor de vluchtigheid gebouwd. Neem Miami Beach Park, de enige gratis zwemplek bij ons in de buurt. Niet hoeven betalen vind ik als Nederlander uiteraard belangrijk, maar bij deze zwemplek hoef je ook geen verplicht zwemexamentje te doen voor je het water in mag. (Dit verzin ik niet, dat moet soms echt voor je het "diepe" in mag). Miami Beach Park is een verschoten strand. Ooit waren er een winkeltje en badhokjes maar die zijn sinds kort (of lang misschien), dicht. Het zand is grijsgeel en het water grijsblauw. Er is een onduidelijke parkeerplek waar iedereen z'n auto zomaar een beetje neergooit. Een keertje kon ik niet weg omdat ik helemaal ingesloten stond. Er zijn grote tonnen waar mensen vuur in maken en onduidelijke zaken staan te barbecueën. Maar het water is schoon en koel. Vandaag was het weer eens lekker drukkend warm en we zouden nog even gaan zwemmen (dat is: ik zwem en G. blijft op het strand mijmeren over een Hopf algebra of oude vriendin misschien). Helaas kent, zoals alles in deze wereld, ook het verbleekte, verzakte Miami Beach Park regels: om 7 uur gaat het hek dicht. Ik zag de beheerder, een opa in een golfkarretje, al rondscharrelen maar hoopte dat hij ons niet zou zien. We liepen al op het zand, nog 5 meter... toen stopte hij ons: We mochten het water niet in. Toen we terugreden had ik het warmer dan ooit terwijl het eigenlijk al veel koeler was.



















(De foto is van 23 juni, vandaag kon ik mijn camera nergens vinden).

Onder ons

Hemel! H. Groenteman heeft mij van haar webloglijstje gegooid! Ik heb gelijk minder hits, pageviews, etc (ook weer niet héél veel minder, maar toch). Mijn blog is wat minder interessant bevonden omdat ik niet meer zoveel schrijf (denk ik) en als ik iets schrijf, dan is het meestal iets snels. En dat komt weer doordat ik, toen we net in de VS waren aangekomen, thuis werkte en veel meer tijd besteedde aan mijn blog terwijl ik nu voltijds werk (en het zomer is en nog wat van die dingen). Maar wat de bezoekers betreft: het gaat mij niet om kwantiteit (dat geneus de hele tijd van allegaar en alleman op mijn blogje) maar om kwaliteit. Nu zijn we weer lekker onder mekaar. Welkom vrienden en vaste bezoekers!

Basisscholen met een kleurtje

Vandaag in Trouw: Zwarte basisscholen worden nog zwarter.

Pas mailde een vriendin (uit grote stad in Nederland) me dit hierover (ik heb naam kind en stad even veranderd):
Dilemma: 90 % zwarte buurtschool wil meer wit. Goed idee. School dichtbij, goede buitenschoolse opvang, kleine klassen, fijn initiatief. Betere wereld etc.
Probleem: het vooruitzicht van "K." in een kleuterklasje waar kinderen leren wat zij nu (net 2!) al kan (tellen, woordenschat, kleuren, vormen etc) zie ik niet zitten. Ze gaat dus, denk ik, niet daar op school. Hoe belangrijk ik het ook vindt dat ze in "grote stad X" gekleurd opgroeit. Ik heb er wakker van gelegen maar kan mezelf geen beeld voor ogen toveren waarin "K." daar gelukkig wordt. Ik blijf denken dat ze het kind wordt waar de juf zich geen zorgen over hoeft te maken = geen tijd voor heeft. Ligt natuurlijk ook aan buitengewoon kieskeurige moi.
Detail: directeur spreekt die avond voor publiek van uitsluitend uitgeputte, witte, werkende moeders over hoe enthousiast de koffieochtenden (met taalles) in de ouderkamer worden bezocht! Die had het dus duidelijk niet begrepen!

Ik vraag me af of ik ooit met dit dilemma te maken zal krijgen want als ik een kind krijg, is het gewoon zwart (volgens de ministeriële normen). Misschien dat je er dan anders tegenaan kijkt? Of misschien ook niet... Toch zou ik het op zijn minst proberen. Gun je kind een paar jaar regenboog. Een jaartje of wat zwart én wit, doet iedereen deugd. Het belangrijkste lijkt me: zijn de toiletten schoon en zijn de juffen en meesters lief. Dan valt er over alles te praten.

Krabbenmandje

Ik zat nog eens te genieten van mijn krabbenmandfilmpje uit Chinatown en toen vond ik dit programma van de VPRO: Kutnijd of solidariteit. De krabbenmand als metafoor! Eigenlijk herken ik best wel veel... van positieve maar ook van de onhuidse-spanning dingen. Bah!
Opnieuw neem ik mij voor een beter en sterker mens te worden.

Kon het niet laten

New Amsterdam

Ik ben eindelijk in New York geweest. Yeah! En drie dagen lang zat de mantra "If you can make it there, you'll make it anywhere, it's up to you, New York, New York" in mijn hoofd te hummen... Heel ergerlijk. Verder prima vermaakt en verbaasd.
De laatste twee foto's zijn monumenten voor 9/11. Boomwortels van een oude boom die er die dag aan is gegaan en een verfrummeld monument dat de wereldvrede verbeeldde (!) en oorspronkelijk tussen de Twin Towers stond.