Natascha redt ons

Toen ik vorige week voor het eerst het verhaal las van Natascha Kampusch stonden mijn nekharen (ja die heb ik) recht overeind! Dit lees je alleen in boeken: meisje woont acht jaar lang als een lijkbleke slavin in een donkere kelder. De mediamachine barstte los en voorzag ons direct van alle akelige details (alleen brood en worst, huilen om dood ontvoerder, huiduitslag want nooit daglicht), maar van het weekend bleek dat die arme magere Natascha niet voor de poes is. Ze wil zo snel mogelijk een mobiele telefoon, ze wil op vakantie naar Engeland (vanwege de tuinen) en ze heeft gisteren leeftijdsgenoten ontmoet waar ze een "geanimeerde" discussie mee zou hebben gevoerd. Ook heeft ze een oproep aan de pers gedaan om haar privacy te respecteren. Ik kan niet wachten tot haar dagboek of wat voor boek ook uitkomt. Ik geef het toe: om me te verbazen over de details maar zeker ook omdat ik geinspireerd wil worden door de draai die ze aan haar ervaringen en door de wending die zij haar leven zal geven.

Het echte leven

Na een enorm leuke vakantie (zie foto's op Barry en Noor in Baltimore) vol vragen en vraagjes als: 'Gaan we naar musical Chicago of Hairspray (yeah!)?' 'Ontbijten we met banana pancakes of eggs sunny side up?' is het dan nu weer tijd om aan het echte leven te denken. Dat zit zo. Voor de vakantie werd duidelijk dat G. niet langer wilde blijven werken waar hij zat en op zoek zou gaan naar iets anders. Hij is gaan solliciteren bij andere universiteiten enzo maar de kans is groot dat we dan weer moeten verhuizen. Dit land is zo groot! Daardoor begonnen we ons af te vragen of we überhaupt wel in de VS willen blijven. Ik heb hier een hele leuke baan, maar ik kan ook een eindredacteur zijn in Nederland. We zijn er nog altijd niet helemaal uit maar proberen nu in twee maanden de knoop door te hakken. Ondertussen kwellen we onszelf verder met: Is het leven echt zoveel beter in Amerika dan in Europa? Willen we ons hele leven doorbrengen ver weg van familie en vrienden? Het is gewoon een hele lastige keuze! Als ik het in een lijstje probeer te zetten, kom ik op iets onvergelijkbaars als hieronder:

VS - Nederland
Familie ver weg - Familie dicht bij
Ruimte en mooie natuur - Oude steden en gezellige café's
Groot - Klein
Goedkope benzine - Zuinige auto's
Huis vinden makkelijk - Huis vinden moeilijk
Twee weken vrij - Lekker veel vakantie
Vaker mooi weer (en sneeuw) - Regenachtig klimaat
Meer kans op rijk worden - Geld maakt niet gelukkig
Vrienden maken gaat langzaam - Hopelijk zien oude vrienden ons nog staan

Aanvullingen welkom... ;-)

Strand van de andere kant

Niet alle strandjes hier zijn als Miami Beach Park. Oh neen. Een uurtje rijden van Baltimore ligt North Beach. Heerlijk strand van de andere kant. Het water is er pieslauw omdat het heel ondiep is maar dat vinden sommige mensen (G. bijv.) dus heerlijk.

Hot

Cuba etcetera

Het maakt me niet uit dat men hier suiker in het brood doet, meer van margarita's houdt dan van wijn, en de doodstraf toepast (nouja, dat maakt me eigenlijk wel wat uit, maar ik heb er niet mee te maken). Maar soms voel ik me hier echt een buitenlander. Drie voorbeelden:
1. Cuba. Sinds vandaag gaat het nieuws hier nog uitsluitend over Cuba en dat "the people" een "democracy" verdienen en dat Amerika--in andere woorden--staat te popelen om ze een handje te gaan helpen. Geen woord over Israël-Libanon gehoord tijdens mijn twee keer half uur radio vandaag.
2. UA93. De film over het vliegtuig dat op 11 sept. 2001 richting Witte Huis (zei men) aan het vliegen was. De passagiers hebben dat onmogelijk gemaakt door de kapers te overmeesteren. Een mooie daad maar een draak van een film! Als buitenlander kan ik de Amerikanen maar één advies geven: hou dit beeldverhaal binnen de grenzen. De "terroristen" zijn wel heel erg simpele (bange?) jongens en de passagiers hangen non-stop aan de telefoon te leuteren met het thuisfront waardoor je je aan het einde van de film afvraagt of ze dat vliegtuig niet een half uur eerder hadden kunnen terugkapen.
3. Bioscooppubliek. Ik ben naar Miami Vice geweest. De supercoole verfrissende zomerfilm van het jaar. Aangekomen bij de zoveelste schietscène viel me iets op: het publiek zit te gieren van het lachen als één van de tegenstanders (de "fouten" in het verhaal) wordt neergeschoten! Ik hoor iemand keihard "Good Night!" roepen als schurk zoveel een kogel door z'n kop krijgt en zo gaat het maar door. Kan iemand die naar een vertoning van deze film in Europa is geweest mij even laten weten of dit bij de film hoort of dat het (ai!) duidt op een Amerikaans gevoel voor humor?