Pocahontas goes rafting

Dit weekend waande ik me voor een dag Pocahontas, peddelend over een mooie, koude, snelle rivier omzoomd met hele hoge bomen.
Omdat het Memorial Day was, gingen we kamperen met een collega en vrienden in Ohiopyle, Pennsylvania, dat is bijna vier uur rijden bij ons vandaan. We gingen helemaal door dat smalle stukje in het noorden van Maryland, waar de mooiste bossen zijn en veel natuurparken en wild. Onderweg heb ik wel drie dode, aangereden herten gezien... En heel veel andere dode beestjes. Op de camping zelf had de baas in zijn huis bij de ingang ook allemaal hertenkoppen hangen en bevers.
De volgende dag gingen we dus raften, je gaat dan met ongeveer 6 personen in een rubberboot (zo'n Greenpeace boot zonder buitenboordmotor) de rivier afzakken. Alles wat je hebt is je peddel. Bij elke 'rapid' (eerst verstond ik 'rabbit', ahum), dat betekent stroomversnelling, of waterval, kregen we een uitleg van de gids hoe we er doorheen moesten gaan. Daarna ging een van de gidsen vooruit en op een rots vlakbij die rapid staan. Om de beurt gingen wij dan in onze rafts erop af. De gids begeleidde je met allerlei handgebaren, waarvan je hopelijk de betekenis had onthouden. Ik heb vooral vertrouwd op de commando's van de 5 kapiteins op onze boot (teveel A-personalities volgens M.) en vooral keihard gepeddeld. Dat kon ik dus 's avonds wel voelen, verschrikkelijk. Gelukkig hadden die anderen ook last.
De volgende dag reden G. en ik een groot stuk terug over de I40, dat is de oude route. Beetje touren en Amerika proeven. Mijn dag kon niet meer stuk toen we een Amish 'spotte' op paard en wagen. Van Pocahontas tot Amish... Welcome in Pennsylvania!

Sukkel

Dat zonnebloempje dat ik hier dapper noemde, blijkt een sukkeltje! Het is de kleinste van allemaal en ik heb hem gisteren van een verstikkingsdood moeten redden omdat die zaadhuls hem (haar?) nog altijd omklemde.

Lost in London

Een vriendin uit Zuid-Afrika, Jade, is onlangs na iets van 8 jaar teruggegaan naar Londen waar ze nu voorlopig bij haar (adoptie)ouders woont. Deze week stuurde ze haar eerste nieuwsbrief met de veelzeggende titel 'Jade - A lost anthropologist/writer/artist in London, No.1'. Ze doet verslag van haar pogingen om interessant werk te vinden (At the moment I'm contacting someone who runs a refugee NGO, emailed an anthropologist who runs his own business, spoke to academics at LSE and UEL), haar speurtocht naar goeie salsatenten (People here dress up much less too, or maybe that's the British bad dress sense, and they are dressed up, need to work that one out) en haar eenzame poging om haar boek gepubliceerd te krijgen (Encouragement really appreciated as I'm totally isolated in my writing a book here - missing my writing groups). Ook schenkt ze haar lezers onderstaand gedicht. Ik weet niet of ik haar nu een gezellige e-mail zal terugschrijven of haar nog wat verder moet laten lijden zodat er nog meer moois zal volgen...

BACK TO LONDON FROM CAPE TOWN

London is black. Back to black London.
Grey dead skies flaking like dead skin.
Faces riveted to underground stations, passing
In torn rivers down escalators, elevators,
Refrigerated lives devoid of bare flesh, of exposure
To skin cancer through sun, the red glare
Of no sun-lotion, of mountain-climbing.
I am back to black London, where puddles
Seep, creep beneath my feet,
Where the sky shivers and squeezes between
Building tops, where buy me, buy me,
Is the meaning of lives that pass
Hurried, past each other; no brother, sister,
Only madam, mister; faces that I try
To catch a piece of light within, only
To see it shiver, fragment, glance away
In flurried moments on the tube, on street
Corners. Like their bodies, Londoners bury
Their hearts deep within; never exposed
But tucked under layers of self, weatherproof
Clothing, and armoured minds.

© Jade Gibson 2006

Uw ambassadeur spreekt

Ik had het weer druk met Nederland representeren vandaag. Eerst was er een collega die naar André Rieu was geweest en alles van deze fantastische violist wilde weten. (Ik gooi het er maar op dat hij fantastisch is want hoe trek je anders volle zalen overal ter wereld te beginnen in Baltimore?) Verder natuurlijk volop vragen over Ayaan Hirsi Ali met name omdat er vanmorgen een redationeel in de NY Times stond "A Victory for Intolerance in Holland." Die kop zou natuurlijk moeten zijn: "A Victory voor het Maaiveld in Holland." Het enige lichtpunt in deze hele kwestie is dat Hirsi Ali als het goed is zo'n beetje mijn buurvrouw gaat worden. Ik hoop dat ik haar dan een keer kan ontmoeten. Ik heb ook een beetje proberen uit te vinden wat mensen (collega's) weten van het American Enterprise Institute waar ze voor zou gaan werken, maar dat is niet superbekend. Iedereen weet dat ze vaak op de radio (publieke) worden uitgenodigd om hun mening te geven. Gisteren nog hoorde ik iemand van het Instituut een mening geven over dat Libië niet langer op de terrorisme-lijst staat.
Ik ben trouwens niet de enige die Ayaan's komst met interesse tegemoet ziet. De NY Times: "Ayaan Hirsi Ali, whose real name is Ayaan Hirsi Magan, says she plans to leave the Netherlands for the United States. She should be welcomed here under either name."

Dapper

(Zonnebloempje met zaaddop nog half over z'n kop!)

Chinese weg

In één maand tijd heb ik nu bij twee verschillende gelegenheden twee (zaken)mensen ontmoet die vol afschuw over de Fransen in West-Afrika spraken. De eerste was een Nederlander die daar jaren had gewerkt (volgens G. voor een bank) en de tweede een Amerikaan (ook uit financiele wereld) afkomstig uit West-Afrika. Het waren twee verschillende gesprekken maar het viel me echt op dat ze allebei dezelfde elementen noemden, nl. hoe de Fransen met man en macht de baas blijven spelen in hun oud-koloniën. Volgens de Amerikaan waren bijv. de onlusten in Ivoorkust (opnieuw) in gang gezet met steun van de Fransen nadat president Gbagbo van Ivoorkust een wegenbouwproject bij een Chinese firma had besteld en niet zoals gewoonlijk bij een Frans bedrijf. En dat was tegen het zere been van Chirac... Misschien herinner je je nog dat de Ivorianen een mensenmuur om het presidentieel paleis vormden? Volgens de Amerikaan zie je echt niet elke dag dat de bevolking van een Afrikaans land zo pal achter (voor) de president gaat staan. Ik wil hiermee niet het gedrag van de Ivorianen versus de Fransen goedpraten, maar ik vond het opvallend en interessant om van twee verschillende mensen met goede kennis van de regio zulke scherpe kritiek te horen op het Franse beleid. Daarom kan ik me goed voorstellen dat er een grote, hoekige kern van waarheid in zit.
(Hier vond ik iets over de betrekkingen tussen China en Ivoorkust, en hier nog iets over de gebeurtenissen van november 2004).

Sniper survivors

Herinner je je het verhaal van de sniper nog? Van die man die een jongen die hij zijn zoon noemde, door een gaatje in de achterklep van zijn auto, mensen liet doodschieten? In post-9/11 Amerika? Dat gebeurde hier in Maryland! Die man (John Allen Muhammad) is eigenlijk allang veroordeeld want het bewijs was overtuigender dan overtuigend en er is ook al een film over gemaakt. Toch is deze week pas de rechtzaak begonnen (er was er ook al één in Washington D.C., maar dit is een andere staat, dus is er een tweede rechtszaak, ja, Amerika is niet altijd zo heel erg één land als je zou denken). Vandaag werden de "sniper survivors" gehoord:
Caroline Seawell recalled being shot in the back Oct. 4, 2002, as she loaded Halloween decorations (sic!) into her minivan in the parking lot of a Fredericksburg, Va. shopping center. "I dropped to the ground and prayed that God would let me live so that I could take care of my kids," Seawell, who has two children, said of the moment she was hit. (Op wjz.com).
Opvallend vind ik nu weer dat Muhammad zijn eigen verdediging doet. Dat is blijkbaar een kenmerk van mensen die zichzelf onschendbaar achten, denk aan Hoessein en Milosevic. Allemaal types die denken dat ze het beter weten, zelfs als hun handen kleven van het bloed van onschuldigen (zo, laat ik me ook eens Amerikaans dramatisch uitdrukken).

Uit de oude nucleaire doos

We worden voor van alles bang gemaakt: illegalen, terroristen, en natuurlijk de global warming, maar ooit waren we bang voor deze kernraketten. Nu staan ze netjes in een museum. Links Russisch, rechts Amerikaans.

Bitterbal

Pas als je in het buitenland woont, kom je erachter dat er wel degelijk hapjes bestaan die je alleen in Nederland kan krijgen. Bijvoorbeeld, de bitterbal, de haring en de loempia met satésaus. Ik ging samen met G. en J. naar de koninginnedagreceptie in Washington. Wij zijn de enige drie Nederlanders in Baltimore (tenminste dat vermoeden we) en vormden daardoor een bescheiden maar gewichtige delegatie. Het bleek echt propvol te zijn op de ambassade en we schuifelden een beetje rond tot we opeens een heleboel ruimte hadden. We stonden net te genieten van al die ruimte en de mooie bollenveldposter aan de muur, toen de ambassadeur opeens achter ons opdook: tijd voor het Wilhelmus en wat bleek, wij stonden helemaal vooraan! Na ijverig zelfs "de tihihihirannie verdrijven, die mij mijn hart doorwondt!" te hebben gezongen, hadden we echt wel een bitterbal verdiend. Maar de ambassade had nog iets veel beters bedacht: een heel buffet met chinees-indisch eten! Snel gingen we in de rij staan en met ons nog 500 mensen. Dat was een hele lange rij en daarom gingen een paar hele slimme Nederlanders vanaf de andere kant aanschuiven. Toen stond iedereen stil. Dat duurde een tijdje (waarbij we erg moesten lachen om alle irritatie van onze medelanders) dus gingen we maar even naar de andere zaal waar de ambassade-band was uitgebarsten in een heel mooi vals "I'll nehever be your biehiest of burden". Ik ging in een andere rij staan in de hoop een biertje te pakken te krijgen en toen zag mijn oog hem staan: een hele haringkar vol haring. En het goede was dat er niemand bij in de rij stond want al die Nederlandse Amerikanen, lusten allang geen haring meer. Ik liet de bierrij voor wat hij was en genoot intens van twee smakelijke haringen. Toen kreeg ik hele erge dorst en ging naar de (korte) colarij. Daarna nam ik nog een haring en op het moment dat ik besloot dat haring en cola een eigenaardige combi is, wees J. me op een man met een hele grote schaal bitterballen. Ja, dat kan er ook nog wel bij... Kortom, het was hard werken op de receptie en dat allemaal dankzij Bea en de kinderen. Dankuwel majesteit! (En alle Nederlandse belastingbetalers...)