Afscheid van een massavernietingsvrouw

Judy Miller is een journaliste bij de New York Times die de oorlog tegen Irak echt heeft zitten te pushen. Ze was al embedded voordat Amerika Irak had aangevallen. Zij zou hebben verklikt dat Valerie Plame een agente was bij de CIA. Vandaar de Plamegate die nu het hele kantoor van Cheney overhoop gooit. Miller heeft nooit willen vertellen wie haar bron was (of was ze het zelf?). Ze ging zover in het 'beschermen' van haar bron dat ze zelfs 85 dagen in de gevangenis heeft gezeten! En dat allemaal om waarschijnlijk Libby of Rove of een andere hoge pro-Irak-oorlog-official te beschermen...
Pijnlijk is dat de New York Times veel te lang uit onwetendheid (?) of een misplaatst principieel gevoel (Journalisten Beschermen Hun Bronnen) achter haar bleef staan. Pas deze week heeft de krant toegegeven dat Miller waarschijnlijk verstrengeld zat in de whispering campaign tegen Joe Wilson (de man van Plame dus, die onderzocht had en tegen de zin van Cheney bekend maakte dat Saddam Hussein helemaal geen uranium kocht in Niger = weer een reden minder om Irak aan te vallen).
Miller werkt nog altijd voor de New York Times maar erg populair is ze niet meer bij de schrijvende staf. In een column noemde redacteur Maureen Dowd haar een woman of mass destruction. Daarop volgde dan weer een column van de ombudsman die min of meer Miller's afscheid aankondigde met de woorden:

What does the future hold for Ms. Miller? She told me Thursday that she hopes to return to the paper after taking some time off. Mr. Sulzberger offered this measured response: "She and I have acknowledged that there are new limits on what she can do next." It seems to me that whatever the limits put on her, the problems facing her inside and outside the newsroom will make it difficult for her to return to the paper as a reporter.