E-mailbericht van T.
Het bericht was niet aan mij gericht, ik kreeg het doorgestuurd van een vriendin. Ik ken T. van een paar jaar terug en was nogal verrast door het uitbundige gebruik van romantische termen als 'coup de foudre' en de vele verwachtingsvolle puntje-puntjes...! Ook verbaasde ik me over zijn paternalistische taalgebruik als 'behulpzaam als de Indiers zijn' en 'eenvoudige diepchristelijke mensen'. Dat wijten we dan maar aan het verliefde hoofd. Hoe dan ook, ik vond dat het verhaal een breder podium verdient dan de mailbox.
(Uit privacy-overweging heb ik namen veranderd in initialen).
Op donderdag 21 augustus 2003 omstreeks 19.00 in de avond liep ik op sandalen over MG road (Mahatma Gandhi Road) in Bangalore (ik was hier vanwege werkzaamheden voor de A.). In het donker stootte ik mijn teen tegen een oneffenheid in het trottoir. Ik had het niet meteen in de gaten maar omstanders, kleine Indiers onder de indruk van de grootte van zo'n teen, wezen me erop dat er bloed aan zat. Ik keek en inderdaad bleek mijn teennagel gespleten.
Behulpzaam als de Indiers zijn ging er meteen iemand met mij mee in de eerste de beste rickshaw om me naar het dichtstbijzijnde ziekenhuisje te brengen. Wie was deze man, denk ik nog steeds ? Bij aankomst was hij opeens verdwenen.
In het ziekenhuisje (Ortho Nova hospital op Infantry Road) liet ik mijn teen aan een dokter zien. De dokter ontving me op zijn kamer. Allerhartelijkst of ik zijn langverloren vriend was. Geen zorgen, geen zorgen, zei hij. Met de teen komt alles goed. Hij bracht mij, met een toewijding, als was hij mijn vader naar een andere kamer. Daar was een andere dokter. Een uiterst chagrijnige jongeman. Hij begeleidde me naar een kamertje aan de achterkant waar ik even op een bed kon gaan zitten. De teen begon nu pijn te doen en ik ben gaan liggen. Ik doezelde even weg. Toen kwam er een beeldschone verpleegkundige. Ik keek naar haar. Zij keek naar mij. Un coup de foudre (bliksemstraal op zijn frans en dus amoureux) trof ons beiden vol in de hartstreek. In deze beleving verbond zij de teen, gaf mij een tetanusinjectie in de linkerzij en gaf nog wat nazorg. ... Onder andere werden namen (ze heet L.) en telefoonnummers uitgewisseld. Met mijn verbonden teen heb ik nog even verdoofd een rondje door de buurt gelopen en uiteindelijk een klein kettinkje voor haar gekocht en in het ziekenhuis achtergelaten. De volgende dag moest ik op controle.en zag ik haar weer. Zij had voor mij een goudkleurige pen (hoe wist ze dat ik schreef ??). Daarna maakten wij nog een andere afspraak De rickshaw waarin ik zat kon echter de weg naar de afgesproken plaats niet vinden. Die afspraak liep mis. Telefonisch namen wij afscheid. Ik moest voor de A. door naar Calcutta en Madras en diende mij op mijn werk te concentreren. Vanuit Madras ging ik weer naar huis. Vanuit deze plekken hadden wij wel telefonisch contact.
Bij terugkomst begon het te knagen. Ik miste India en ook........ L. Ik ging nog eens twee weken terug naar India. Keek onder andere naar de aantrekkelijkheid om hier te wonen en te werken...... Ik zag uiteraard ook weer L. ....... De liefde ging dieper zitten...... Onontkoombaar...... Ik ontmoette haar familie. Eenvoudige, diepchristelijke, mensen. Het klikte. Ook met vader. In India is dat erg belangrijk. Ik sprak met vader...., ik sprak uiteraard uitgebreid met L. ......... en bij thuiskomst met mijn familie .

Inmiddels is in alle gezamenlijkheid besloten dat L. en ondergetekende op of omstreeks 11 februari 2004 in Bangalore, India gaan............. trouwen !!!!!!.

Noor in Celestun, Mexico:
Het is zo leuk om een pelikaan een vis te zien vangen, hij stort zich recht het water in. Net of hij dood neer valt maar dan komt hij smakkend boven.