Ster!

DSC00124, originally uploaded by si mui.

Mijn zus heeft Een Rol in Een Echt Toneelstuk en ik ben supertrots. Het stuk heet The Pillowman en uit wat ik ervan gelezen heb, begrijp ik dat het een behoorlijk heftig stuk is. Ik zou het dolgraag gaan zien, maar dat gaat nu even niet want ik zit in Verweggistan Zuid-Afrika. T. schrijft: 'het gaat goed en is erg leuk. ook wel heftig en intensief maar nu de premieredruk eraf is komt er meer plezier. recensies en reacties zijn ook mooi. hooguit dat mensen het soort stuk niet aanspreekt, maarja dat heb je altijd.'
De zonnebril op haar neus is trouwens te koop. Alleen tijdens koninginnedag.

Silvermine

000_1078, originally uploaded by si mui.

Vanmorgen lekker gewandeld in Silvermine met mooi uitzicht op Houtbay (hmm, het lijkt wel de kop van een reusachtige neushoorn).

Werk

Ik zat al een tijdje te denken om iets te schrijven over een jobje dat ik niet langer heb, maar ik wist niet goed hoe. Twee ex-collega's schrijven er zo goed over dat ik gewoon even doorlink naar hen. Zij waren speciaal uit Nederland overgekomen om hier te werken.
Lees eerst het verhaal van Ries, lekker kritisch en onderkoeld op riesinafrika.waarbenjij.nu. Lees daarna Hinke's meer uitgebreid verslag op haar eigen site www.hinkebrinkman.nl.
Ik heb bij dat bedrijf of instituut of wat het ook was, slechts in december een periode full-time gewerkt en voor de rest part-time. Ik moet zeggen: het werk op zich (de taaltraining) was erg leuk en ik heb veel leuke en interessante studenten en trainers leren kennen.
Wat mij op dit moment nog het meest bevreemdt in de hele 'kwestie' is dat veel trainers hier rekenen op een heropleving van het geheel. Maar ja, zo werkt dat blijkbaar: sommige mensen geloven in God, anderen in hun (ex-)baas.

Leeuw

Vandaag sprak ik een Zuid-Afrikaanse kinderboekenschrijfster die voor de organisatie ELRU een aantal 'issue-boeken' heeft geschreven. Het laatste boek Am I A Lion That Eats People? gaat over het stigma HIV/Aids. Bijna was dit boek niet geschreven. Elk uit de serie wordt namelijk geïllustreerd met foto's van de mensen waarop de karakters uit het verhaal zijn gebaseerd. Zo zijn de verhalen extra herkenbaar. Maar in Zuid-Afrika worden mensen vermoord omdat ze HIV-positief zijn. Of constant nagewezen. Welke familie zou dus ooit in een foto-boek willen worden afgebeeld? En welke familie zou je dit willen aandoen? De schrijfster besloot uiteindelijk om wel met foto's te werken maar om over de twee hoofdpersonen uit het verhaal (de HIV-positieve moeder en haar zoon) heen te schilderen. Het effect is heel artistiek en het werkt, juist omdat ook in het boek wordt uitgelegd waarom je de hoofdpersonen niet kan herkennen. En toch. Raad eens wat een HIV-positieve kennis die ik het boek liet zien direct vroeg? Of de hoofdpersonen uit het verhaal echt HIV-positief zijn... Helaas is het antwoord: nee. Of beter gezegd: we weten het niet.
Het volledige interview met schrijfster Reviva Schermbrucker staat volgende maand in Gynaika.
Eerdere artikelen die ik voor Gynaika schreef, gingen over de Zuid-Afrikaanse filmmaakster Maganthrie Pillay, de Vlaamse dichteres Frieda Groffy en de publicatie Women Writing Africa.

Ballen

Ajax, het Amsterdams voetbalteam heeft hier ook een team: Ajax Cape Town. Ik weet niet veel van voetbal, maar begrijp dat er uitwisselingen zijn tussen beide teams en dat Ajax Amsterdam op deze manier veel spelers opleidt. We zijn vanmiddag naar een wedstrijd geweest tussen Ajax en de Kaizer Chiefs (Johannesburg). Als ik onze indrukken van vanmiddag vergelijk met alle rellen bij de wedstrijd Ajax-Feyenoord in Nederland (volkskrant.nl), dan was het hier in Cape Town echt een totaal andere en veel betere sfeer. We hebben ons kaartje 10 minuten voor aanvang gekocht en dat kostte omgerekend ongeveer 4 Euro. Aanhangers van beide teams zaten gewoon door elkaar, al waren de meesten natuurlijk erg herkenbaar. De aanhang van de Kaizer Chiefs draagt bijvoorbeeld gele, beschilderde bouwhelmen die zijn opengeknipt zodat er horens op staan. Alcohol was verboden in het stadium maar de vuvuzela was heel erg toegestaan!
Het gekste moment was in de eerste helft toen tijdens een aanval van de Kaizer Chiefs opeens twee ballen in het veld waren. Ik zag het precies gebeuren: de bal werd in een hoek van het staan-vak geschopt waar drie buffetmedewerksters stonden. Ze gooiden de bal weg, zoals ik een bal weggooi en toen kwam die terecht bij iemand van de security. Die lette helemaal niet op en schopte die bal het veld op. Maar daar waren ze natuurlijk allang aan het verder spelen met een nieuwe bal. Heb ook erg gelachen om Kaizer Chief-fans die na afloop (2-1) heel irritant in oren van Ajax Cape Town fans gingen zitten vuvuzela-en. Het was mijn eerste voetbalwedstrijd en ik vond het stukken spannender dan voor de televisie.

Op de foto: minister van Financiën Trevor Manuel blaast de vuvuzela als Zuid-Afrika de gooi naar het 2010 Wereldkampioenschap voetbal wint.

Baboon

Er wordt hier soms gemopperd over blanken die niet genoeg bereid zijn om te functioneren in de 'getransformeerde' maatschappij van Zuid-Afrika. In een opiniestuk onlangs in de Mail & Guardian werd een bepaald slag blanke mannen op de hak genomen en 'white baboons' genoemd. Dat maakte natuurlijk weer heel wat reacties los.
Ik wil hier nu iemand beschrijven die totaal niet aan die beschrijving voldoet. Hij werkt als consultant voor allerlei NGO's (of eigenlijk NPO's) en zijn vrouw runt een daklozentehuis. Ik ken hem al een tijdje maar zat vanmiddag wat langer met hem te praten. Hij vertelde vanmiddag over een wereldreis die hij - low budget, de rand denderde naar beneden - in de jaren '80 maakte door Europa en de VS. Ik vroeg of hij in die werelddelen destijds niet ontzettend veel vijandige reacties kreeg. Hij bevestigde dat (sommige hotels weigerden hem en zijn vrouw) maar zei ook dat hij juist door zijn houding (actief tegen apartheid) ook steun kreeg. Soms wilde hij toen dat de mensen die hij tegenkwam nog beter zouden weten wat er in Zuid-Afrika aan de hand is, want heel veel hadden slechts de klok horen luiden.
We praatten wat verder over huidige situatie in Zuid-Afrika. Hij vertelde dat hij zich ontzettend ergerde aan mensen die verhaal verspreiden dat blanken in Zuid-Afrika niet meer aan de bak raken. Ja, zei hij, het is moeilijker geworden voor blanken, maar de realiteit is, dat blanken over het algemeen toch slagen vanwege hun betere kwalificaties en vaardigheden. En ook, zei hij, zijn er nog altijd blanken die moeite hebben met een zwarte (of coloured in het Zuid-Afrika vocabulaire) verantwoordelijke. Tja.
Ik zei dat het me opviel dat je nooit een blanke tegen komt die niet tegen de apartheid was. Toen gaf hij mij een tip: vraag die mensen aan welke organisatie ze verbonden waren in die tijd. Geen organisatie, geen strijd.
En? vroeg Gjenna, toen ik dit aan hem vertelde, van welke organisatie was hij lid? Hmm, vergeten te vragen. Ik blijf een beginner. Eh, wordt vervolgd?

Zus

Vanmiddag was ik bij een sollicitatiegesprek, als lid van het 'panel'. Er kwam een mooie, moderne vrouw binnen die ons gelijk op ons gemak stelde door haar ongedwongen manier van doen. Interessant CV en op het moment doet ze ook een interessante job. Ze gaf eerlijk aan dat ze solliciteerde omdat ze meer wilde verdienen. Tussen neus en lippen door vertelde ze waarom, behalve het feit dat haar man freelance werkt en weinig inkomen heeft, was er nu nog een reden: haar zus was twee weken geleden overleden en zij had nu de zorg voor de jonge tweeling van haar zus. We praatten verder over de baan die ze nu had en of ze zich wel zou thuisvoelen in de functie die wij haar aanboden. Ze zei op een gegeven moment dat haar zus de perfecte persoon zou zijn geweest voor deze baan. Ze praatte over haar zus alsof ze nog leefde. Het gesprek ging verder en weer werd zus genoemd.
Een van ons vroeg tenslotte: X, wat is er met je zus gebeurd?
Ze vertelde toen haar verhaal. Het kwam er op neer dat haar zus een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had (noem je dat zo?) en daarvoor was opgenomen. Dinsdag had ze nog drie uur met haar zus zitten praten en plannen zitten maken om samen een bedrijf te beginnen. Vrijdag was haar zus opgenomen en zondag was ze overleden. Haar overlijden wordt nu onderzocht omdat er mogelijk neglect van het ziekenhuis in het spel is. (En dat hoor je hier zo vaak!) Bijna onbewogen zei zei: vorig jaar rond deze tijd was ik bezig met de voorbereiding van mijn zus' bruiloft en dit jaar met haar begrafenis. Ons leven, besloot ze, is niet van ons. Daarna bedankte ze ons omdat ze over haar zus had kunnen praten.

Are you...?

Are you still a white racist? Mail & Guardian kan er geen genoeg van krijgen...

Hagel

Het heeft gisteren en vannacht bijna non-stop geregend. En het bleef niet bij regen, er was ook zwaar onweer met bliksemslagen. Ons huis begon te lekken in de slaapkamer (bah, armoedig pannetje neer moeten zetten) en bij de achterdeur. Het water liep er zo onder- en tussendoor. Het was ook enorme herrie in huis want het regende niet alleen maar het hagelde ook! De hagelstenen kletterden bijna door het dakraam. Ik had gister tot laat bij Gjenna op de universiteit (gratis internet en lekkere koffie) zitten werken. Toen we terugreden, gingen we een rondje om, het was zo mooi die paarse lucht bij elke bliksemslag.
En vanmorgen in de krant:
Haelstorm tref Kaap. 'n Skielike wolkbreuk en gepaardgaande haelstorm het Skiereilandse inwoners gistermiddags behoorlik laat bontstaan nadat huise plek-plek oorstroom en tuine verniel is.
Cape Peninsula flooded. More than 40 minor road accidents have been reported in Cape Town after a heavy thunderstorm hit the city.

Echt treurig is het verhaal van de 'Joe Slovo victims'. Bij een grote brand in januari werd hun informal settlement verwoest. Sindsdien wonen ze in tijdelijk kamp, dat gisteren dan weer verwoest is door de overstroming! Het gaat om zo'n 10.000 mensen.

Verstandig

Twee keer Ayaan in de Amerikaanse media. Ze staat in de Top 100 Meest Invloedrijke Mensen van Time Magazine, in de lijst 'Leaders & Revolutionaries'. Er valt verder niet veel door te klikken want je moet een abonnement hebben op Time om alles te kunnen lezen.
Bij de NY Times kost dat inschrijven helemaal niets. Het artikel heet Daughter of the Enlightenment: Ayaan Hirsi Ali is a Dutch legislator who has rejected her Muslim faith to become an outspoken advocate for "European values." It's a cause that some of her opponents want her to die for.
En: For 95 percent of the Dutch public, politics has always been a matter of get along and go along. They haven't a clue how to deal with her.
En: Her friends worry that she will not soon find the chance to marry and have children. "Well, who on earth can I saddle with a relationship?" she asks. "It's not off-limits, and technically it can all happen. But is it, as we say in Dutch, verstandig? Sensible? It doesn't seem sensible now."

Collegial greetings

Ik ben een voorbeeld tegengekomen van hoe Nederlanders die in de jaren ’80 in Zuid-Afrika woonden met de nek werden aangekeken (door Nederland, zie paar postings terug).
Over twee weken komt de rector van de Universiteit Utrecht naar Zuid-Afrika. Op een aantal universiteiten worden lunches georganiseerd waar alumni welkom zijn. Toen Gjenna een mailtje stuurde om zich in te schrijven, schreef de organisatrice (die wij nog kenden van een lunch in Brussel) terug: 'Er zijn nog veel oudere alumni die zich destijds door onze universiteit - overigens op bevel van de overheid - zeer benadeeld voelen. Dat is ook de reden voor ons om juist in Zuid-Afrika veel aandacht te besteden aan onze alumni in de hoop ze van onze goede wil te kunnen overtuigen.'
Tegelijk forwarde ze ook een mail van een prof: 'The University of Utrecht terminated my PhD registration at Utrecht in the mid-1980s, despite my anti-apartheid credentials, because I was white. I can't think of a reason why I would want to meet with Utrecht University in 2005. With collegial greetings X.'
Zou die lunch de moeite waard zijn? De mensen die ik zou willen ontmoeten (zoals bovenstaande prof) zullen er waarschijnlijk niet zijn.

Kar Storie

Eindelijk weer een goede auto! Het rijdt, het stuurt, het brengt, hoi hoi hoi. En het is rood.
De kar storie begon (iedereen die geen zin heeft in mijn kargezeur kan hier afhaken) op 1 januari van dit jaar. Die ochtend bleek onze auto te zijn ontvoerd door een joyrider en pas een paar dagen later dook ze weer op, helaas onbestuurbaar want te zeer geschonden. Na een maand lang bellen (af en toe een dag niet) kregen we van de verzekering de market value van die auto terug. In de tussentijd hadden we een auto gehuurd (wat nog niet zo makkelijk was want er waren – bij de betaalbare verhuurders - wachtlijsten omdat januari/februari hoogseizoen is in Kaapstad. Ons huurbedrijf heette Hire A Car en omdat je er voor R2500/maand een auto huurt, zijn ze heel populair bij de taaltrainers hier. Maar ik stond op dag 1 alweer langs de kant van de weg, kapotte accu. Toen ben ik trouwens door een superaardige moslim (hij groette andere moslims in het arabisch) uit de brand geholpen, dat moet ik toch even vermelden.
Maargoed dat was allemaal maar tijdelijk want we gingen natuurlijk weer een auto kopen - bij hetzelfde bedrijf waar we het jaar daarvoor onze Nissan hadden gekocht. Helaas waren we zo naïef of dom of onnadenkend om een Ford Sierra te kopen. Drop maar eens de onzalige lettercombinatie 'fordsierra’ in een willekeurige borreltafel-conversatie, en je begrijpt wat ik bedoel. Die auto’s zijn bagger! Een half uur na aankoop stonden we al met overkokende motor op een petrolstation. Ik probeerde er even niet te zijn maar toen ik mijn ogen weer open deed, stond Gjenna met de petrolstation man koud water door de motor te ‘masseren’ ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Daarna gingen we weer goedgemutst op pad, maar hij werd weer heet en toen hebben we hem achtergelaten voor de inmiddels gesloten garage.
Een paar dagen later was de auto gerepareerd en Gjenna ging op pad naar vrienden in het Westcoast national park. De volgende dag belde hij me op: hij stond weer langs de weg, langs die lange eenzame R27 met een kokende motor! Goed, hij is toen heel goed geholpen en kwam terug in een leenauto van een garage in Parrow. Gelukkig konden we zo toch nog naar het Cape Town jazzfestival waar we kaarten voor hadden!
Het was toen inmiddels Pasen en we hebben de hele zondag nagedacht over hoe we van die Ford konden afraken. We hielden het simpel en gingen naar de garage en zeiden dat we die Ford niet meer wilden. Dat we wilden bijbetalen voor een andere auto, als het maar geen Ford Sierra is. Dat vond de garage goed, ik verbeeld me dat ze echt met de zaak verveeld zaten. En hup, geluk, want er was net een Golf automatic binnen! (We moeten een automatic omdat Gjenna alleen automaat rijdt en die auto’s zijn er niet in Kaapstad, dat bemoeilijkt dus de hele tijd het zoekproces). Toen duurde het heel lang, ruim een week, voordat die Golf klaar was. Ondertussen reden wij rond in die wrakkige leenauto uit Parrow maar gelukkig regende het maar 2 keer want de ruitenwissers deden het niet.
Toen de Golf eindelijk klaar was, belde de garage. We gingen erheen en het zag er allemaal goed uit. Maar toen gingen die verkopers alsnog proberen de inmiddels gerestaureerde Ford Sierra aan ons te slijten met van die malle opmerkingen als ‘personally I would prefer the Ford to the Golf, the Ford has a brand new engine...’. Ik denk dat ze dat deden omdat ze die Ford niet aan de straatstenen zullen kwijtraken. Hij rijdt bijna 1:4!
Maar toen we uiteindelijk vertrokken met de Golf, vroeg onze verkoper hoe lang we nog in Zuid-Afrika zouden blijven. We zeiden dat we het niet wisten, misschien nog 2 jaar? En toen zei hij heel snel: I want to buy back that car in two years. Haha toen wist ik echt zeker dat we een goeie keuze hadden gemaakt. Dat zei hij over die Ford niet!
Vandaag hebben we ook een immobilizer laten installeren in Golfje en nu hoop ik maar dat we nog vele gelukkige kilometers met elkaar zullen vreten.

Si Mui

Sinds een week ben ik Si Mui, tenminste op het Center voor Chinese Martial Arts waar ik mijn Kung Fu training ben begonnen. De school is niet heel streng maar het is wel belangrijk dat je de andere studenten en trainers (teachers) op de juiste manier groet. Als je zoals ik junior studente bent, dan ben je Si Mui, maar met elke graad verandert je aanspreekvorm. Ik heb gisteren (met het oog op deze weblog) zeker 10 minuten het lijstje begroetingen staan bestuderen dat op een prikbord in de gang van de school hangt. Maar nu ik ze probeer te reproduceren, weet ik er bijna geen een meer behalve dat je tegen de eigenaar van de school (de master) Si Fu hoort te zeggen en tegen de eigenares Si Moo.