Heksenteksten

Weblog van juni 2002 tot september 2006. Gestart in België, voortgeblogd in Zuid-Afrika en het laatste jaar vanuit de VS.

vrijdag, januari 27, 2006

Sneeuw

Ik geloof dat iedereen in Baltimore het er wel over eens is dat het een hele milde winter is. Normaal is januari de sneeuwmaand bij uitstek en maar dit jaar is er de hele maand nog geen vlok gevallen. Natuurlijk zou ik het heerlijk vinden om de gordijnen te openen en weer eens een ongerept sneeuwlandschapje te zien, maar voor de rest vond ik het wel prima dat het nu al dagen voorjaar lijkt. Gisteren kreeg ik echter enorme zin in sneeuw toen een paar collega's vertelden over vorige jaren. Als je helemaal bent ingesneeuwd hoef je niet naar je werk te komen. Dat is natuurlijk leuk behalve dat je dan ook niet betaald wordt, maar vooruit. De straten komen vol sneeuw te liggen en niemand kan weg. Een collega kon pas na vier dagen haar auto weer gebruiken toen een paar vrienden haar auto uit de sneeuw hadden getild. Een andere keer was de hele stad ingesneeuwd op Valentijnsdag! Wel drie dagen lang. Superromantisch natuurlijk. Maar toen ik zo naar die verhalen zat te luisteren, drong de betekenis van 'ingesneeuwd' pas echt tot me door. Als de stad is ingesneeuwd zijn natuurlijk ook alle (of bijna alle) winkels dicht! Morgen moeten we onmiddellijk onze enorme koelkast die altijd leeg lijkt hoeveel boodschappen we ook doen, een keer echt tot de nok toe vullen. Noodrantsoen (zie ook: Be Ready) voor als het heel misschien toch nog gaat sneeuwen.

donderdag, januari 26, 2006

Newsalert: Baron Krijgt Rol

Het is officieel! Baron Wordt Theaterhond! Hij gaat meedoen aan Driekoningenavond (eerste try-out op 15 februari) van de Theatercompagnie met een schitterende cast (Carice van Houten, Paul de Leeuw, Saskia Temmink en vele geweldige anderen). Mijn zus (die een bijrol had in de The Pillowman) mailde: "Ze doen er alles aan om het gemakkelijk te maken voor ons en comfortabel voor Baron", schrijft ze. "Wij mogen (als ouders hihi) altijd gratis naar de voorstelling en er komt een op/afstap plek op het Haarlemmerplein zodat Baron in principe zoveel mogelijk thuis kan zijn, lees: slapen." Spannende tijden voor een kleine hond! Alle heksentekstenfans die in Nederland wonen, worden dringend verzocht een kaartje te kopen voor deze voorstelling en mij hun mening door te mailen over Baron's spel. Ik kan zelf niet gaan en vind dat verschrikkelijk jammer!
(Eerder verschenen: Hup Baron)

Hopkins doet het op 's werelds snelste

Ik heb het een week geheim kunnen houden maar nu kan ik het veilig posten want dit kan niemand mij nog afpakken. Gisteravond ben ik (samen met G. natuurlijk) naar een advance screening geweest van een nieuwe film met Anthony Hopkins in de hoofdrol: The World's Fastest Indian. Yes! Het is het sterke en waargebeurde verhaal van de New-Zealander Burt Munro die zijn Indian (een motorfiets uit de jaren '20) jarenlang perfectioneert tot hij zijn droom waarmaakt en naar de Bonneville Salt Flats van Utah vertrekt om daar mee te racen tijdens de Speed Week. Tegen alle verwachtingen breekt hij dat jaar 1967 het snelheidsrecord. En hoe! Prachtig om te zien hoe Hopkins als Munro over de zoutvlakten racet, steeds harder en harder. Als zijn fiets tegen de 200 mph aanzit (320 km/u!) treden er allerlei side-effects op. Hij tilt zijn hoofd iets te hoog op, waarschijnlijk om een dreigende zwabberbeweging van de fiets af te wenden, verliest zijn bril en kan alleen nog met zijn ogen stijf dichtgeknepen en een uiterste krachtinspanning zijn hoofd weer terug achter het windschermpje krijgen. Hij verbrandt zijn been omdat er natuurlijk een enorme hitte wordt ontwikkeld en ga zo maar door. Goed is ook dat Munro in de film echt een oude man is. Hij is wat stram, heeft problemen met zijn prostaat en is een hartpatient (wiens pillen de Indian ook goed smaken!). Juist die hartklachten zijn trouwens een belangrijke reden om zijn 25 jaar oude droom niet langer uit te stellen en per schip, als kok, werkelijk te vertrekken naar die ongelofelijke racebaan. Hopkins speelt Munro als een hartelijke en enigszins naieve man, maar zeker geen wereldvreemd figuur. Als hij uit het overzichtelijke Invercargill aankomt in het hippe Los Angeles kijkt hij natuurlijk zijn ogen uit, maar hij weet waarvoor hij gekomen is en laat zich niet gek maken. Zelf kom ik uit een familie van drie generaties motormuizen en ik zat mij hun commentaren al in te beelden. Dubbel genieten dus voor de motorliefhebbers, maar Hopkins windt uiteraard ook de rest van de mensheid gemakkelijk om de vinger.
(Bekijk hier de trailer.)

dinsdag, januari 24, 2006

Wolken

Ik loop met mijn hoofd in de wolken want ik heb een hele leuke & interessante baan gevonden. Eindelijk! Na 6 weken dromen, brieven schrijven, websites scannen, netwerkpogingen, verder dromen en 2 interviews ben ik aangenomen als production editor bij een organisatie die journals uitgeven en conferenties organiseren. Ik kreeg deze week nog 2 uitnodigingen voor interviews en toen kon ik aggressively nice bedanken en zeggen dat ik al een baan had. Heerlijk.
Ik zit deze week ook letterlijk met mijn hoofd in de wolken want ik werk nu nog een paar dagen via een bekend Nederlands uitzendbureau dat ook in Baltimore vestigingen heeft. Het is een front desk position en dat front moet je heel letterlijk nemen. Als je met de lift aankomt op de bovenste verdieping van het kantoorgebouw, loop je richting een enorm raam, een glaswand eigenlijk, met een prachtig uitzicht over de baai en stad. Voor dat raam staat een receptiemeubel geparkeerd en daar zit ik achter. Ik moet daar gewoon zitten en koffie drinken (8 smaken). Iedereen belt namelijk op de rechtstreekse lijnen en als ik al eens een verdwaalde beller aan de lijn heb, dan wil die maar één ding: doorverbonden worden met de voicemail van de persoon waarvoor hij of zij belt. Ze hebben het wel eens over de glamour van het bedrijfsleven en ik denk dat ze dan dit soort kantoren bedoelen: strakke vloeren, tikkende hakjes, chique wc's, dark brown veneer bureau's en veel stilte met af en toe een windows geluidje.
Ik heb dus gewoon mijn eigen werk meegenomen. Ook kijk ik natuurlijk veel uit het raam want zo'n uitzicht is heel inspirerend. Op mijn nieuwe werk zal ik (heel Amerikaans) een kantoor zonder ramen hebben, maar dat kan me helemaal niets schelen want het gaat mij om Inhoud, Creativiteit & Mensen.

maandag, januari 23, 2006

Viskar

Dit ken je:
Zo'n ichthus fish sign op je car waarvan ik me altijd afvraag: waarom? Ik rem alleen voor christenen? Ik help alleen bekeerden met pech? Het komt allemaal niet zo barmhartig op me over.





Maar nu zag ik van het weekend dit:

The Darwin Fish Emblem, supporting the progressive underground! Geweldig grappig, misschien bestaan ze al heel lang maar ik had het nog nooit gezien. Subtiel verzet voor slechts $ 8.50. Op de website die ik heb gevonden, staan er nog meer. Die sushi is ook erg grappig.

donderdag, januari 19, 2006

Causes and grievances in common

Lees de column hieronder, van Leonard Pitts Jr:

The barber leaned close so the white folks couldn't hear.
How are you adjusting to the culture shock, he asked. Takes some getting used to, I replied.
We were two black men in a place -- the Appalachian foothills where Ohio abuts West Virginia -- that is home to very few people like us. But the culture shock he spoke of wasn't about race so much as economics. It's a strange thing, he said, still leaning close, to see white people, poor.

It is strange, indeed.


Not that I didn't know there are white poor. To the contrary, I knew that while poverty on a percentage basis is far greater among blacks than whites, there are, in terms of raw numbers, more poor whites than poor anybody. And this region, where I will be teaching journalism until June, is among the poorest and whitest in the country.

Still, it's one thing to read statistics and quite another to see with your eyes. But my sojourn here makes seeing inevitable. And I find myself fascinated by how markers of poverty can be simultaneously so familiar and yet so unknown: the unmarried teenage dropout soon to be a mother, the service worker missing teeth, the uneducated woman dying of emphysema, sneaking a smoke in her hospital bed, the rough man who lives between scrapes with the law, the young guy buying a 40-ounce bottle of malt liquor before noon. All white.

We are so comfortable thinking of people like them as archetypes of black dysfunction. It's jarring to be reminded that they are, in fact, archetypes of dysfunction, period, and that dysfunction, no matter its color, should trouble us all.

Martin Luther King understood this. Which is one of the things we understand least about him.
Monday will be the 20th King Day. It will bring the 20th round of interfaith prayer breakfasts, recitations of I Have a Dream, assessments of progress toward racial equity and the lack thereof. I suspect there won't be much discussion of white poverty.

This is not a surprise. We like our heroes and their heroism simple, unencumbered by that which doesn't fit neatly into a box. We like our commemorations simpler still, a self-congratulatory excuse for a three-day weekend or a used car sale.

But the man who said, ''I have a dream,'' also said, ''All life is interrelated,'' and came to believe his mission as a moral leader encompassed more than race. Encompassed, among other things, class.

It is instructive to remember that in his last days, King was planning what he called the Poor People's Campaign, a multiethnic march on Washington to demand action against poverty. At Canaan's Edge, the final chapter of Taylor Branch's epic retelling of the civil rights years, recounts a summit meeting a few weeks before King's assassination. Chicano farmworkers, Native Americans from the Plains and white coal miners from Appalachia sat with King to explore the revolutionary idea that their peoples might have causes and grievances in common.

Then King went to Memphis. And the idea has not been meaningfully explored since.

Neglect has made it no less tantalizing.

Yes, race matters. Most of us know this. But the genius of Martin Luther King in his final days was to understand that there are paradigms beyond race and that they matter, too.
So on Monday, as we are exhorted to seek paths of racial amity, one hopes we will also be exhorted to understand, as King did, that conscience has no color, that race is not destiny, that injustice anywhere threatens justice everywhere.

There are among us children who sleep in hunger, rise in cold, live in ignorance and they are of every color and every tribe. We ought not find their suffering easier to accept because they are not like us. Ought to realize that the dignity of all is the concern of all.

That, too, was Martin's dream.

woensdag, januari 18, 2006

Ons baalt van ons

Op haar weblog schrijft Hanneke Groenteman over ouders die hun kinderen naar een 'witte' school sturen (zie rotweer). Die ouders zeggen: je kiest toch ook voor ouders waar je iets mee hebt.
Dezelfde teneur hoorde ik gisteravond in het programma Casa Luna. Colet van der Ven in gesprek met Joep Bolweg die naar eigen zeggen nooit heeft hoeven solliciteren. Hij is altijd 'gevraagd'. Dit zeg ik er maar even bij zodat je weet hoe geprivilegieerd hij is. Hij is uitgenodigd vanwege het rapport Hoge (jeugd)werkloosheid onder etnische minderheden want Bolweg is een topfiguur bij het adviesbureau Berenschot en hoogleraar Mens, Arbeid & Organisatie. Van der Ven probeert er achter te komen waar haar gast op let als iemand bij hem solliciteert. Hij legt uit dat hij naar de 'formele elementen' kijkt, maar voegt er gelijk aan toe dat hij ook zijn 'vooringenomenheden' heeft. Zo vindt hij het belangrijk dat iemand horeca-ervaring heeft of bij een studentenvereniging heeft gezeten. Krijg je al een beeld van Berenschot's ideale sollicitant? Origineel niet? Maar Van der Ven vraagt door en dan krijgt het verhaal een vreemd luchtje. Bolweg zegt eerlijk dat Berenschot nog helemaal blank is. Waarom? Ja, gedeelde normen en waarden blijken toch belangrijk. Ons kent ons. Maar vergis je niet, ook Bolweg heeft ervaring met allochtonen. Zeven jaar geleden werden hem via het arbeidsbureau Amsterdam een aantal afgestudeerde Antillianen en Surinamers 'aangereikt'. Bolweg barst los: ze dachten dat ze het al helemaal gemaakt hadden! Ons systeem van tijdskaarten vonden ze maar niks! Wij vinden werk belangrijk! Ik kan niet werken met iemand die anders denkt over het belang van werk! Geruststellend voegt hij er aan toe dat het zich vanzelf zal oplossen... Gorgel.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: als organisaties bij de tijd willen blijven en geloven in hun sociale verantwoordelijkheid en dus serieus werk maken van een diversiteitsbeleid dan betekent dat: cultuurverandering. Niet langer uitsluitend samenwerken met mensen van dezelfde kerk of hockeyclub maar een frisse, transparante wind laten waaien. Daarbij hoort ook een behoorlijk sollicitatiegesprek en psychologische test voor elke werknemer. In dit geval te beginnen bij baas Bolweg.

dinsdag, januari 17, 2006

Rattenvanger van Baltimore

Afgelopen maandag was het Martin Luther King Jr Dag. Dat betekent: parade!

















Het begon een beetje houterig in dikke truien maar aan het einde was iedereen helemaal warmgedraaid.

















Eén band was niet meer te stoppen. Bij de hoek waar de parade eigenlijk ophield, sloegen zij gewoon een zijstraat in.

















Gebiologeerd liepen de fans er achteraan tot... een grote vrachtwagen de weg blokkeerde en de optocht wel moest stoppen.

















Meer foto's.

vrijdag, januari 13, 2006

Help, staatsbemoeienis!

De staat Maryland heeft een wet aangenomen die bedrijven met meer dan 10.000 werknemers verplicht om minstens 8% van de loonkosten aan een ziektekostenverzekering te besteden. Hiermee is Maryland de eerste staat in de VS die een dergelijke staatsbemoeienis aan de dag legt. De republikeinen, toch al in de minderheid in deze staat, zijn in rep en roer: Maryland gaat banen verliezen! Maar specialisten voorspellen juist in de hele VS navolging van de wet die er is gekomen door acties van de vakbonden bij Wal-mart, het grootste retailbedrijf ter wereld. Wal-mart zou relatief niet het grootste aandeel onverzekerde werknemers hebben, maar het bedrijf dreigde door zijn omvang een trendsetter te worden. Door te besparen op de ziektekostenverzekering worden ziektekosten van hun werknemers betaald door Medicaid, een fonds dat gefinancierd wordt met belastingcenten van bijv. bedrijven zoals... Wal-mart, want betalen doen die natuurlijk toch. Het is interessant om te zien waar deze nieuwe staatsbemoeienis werkelijk toe gaat leiden.

donderdag, januari 12, 2006

Hup Baron!

Ik weet niet hoe hij het voor elkaar krijgt maar Baron, de hond van mijn zus, doet vandaag auditie voor een Echt Toneelstuk (met Paul de Leeuw, zo wordt gefluisterd). Als hij die rol zou krijgen, moet hij dus op toernee, in een bus. Misschien moet mijn zus dan wel elke avond met hem mee, als begeleider. Of haar vriend. Ik vind het te grappig om over na te denken. Baron is geen knappe hond, maar hij is ook niet gewoontjes. Hij is meer een samengestelde hond. Van achter: slank en snel, van voren: mopsig en mal. Juist daardoor is hij onweerstaanbaar. Iedereen vindt hem leuk! Hij is ook heel rustig, dat is zijn kracht, zijn grote talent dat hem nu wel eens tot de ster van Neerlands podia zou kunnen maken.
Het enige rare aan hem is dat hij soms zomaar wat zit te knorren. Maar ach, wat geeft het. Het is onverstaanbaar (Baron knort in het Spaans) en alleen de kniesoren op de eerste rij zullen het misschien horen.

woensdag, januari 11, 2006

Lekkere woorden

Comfy, dat zijn (hopelijk) je schoenen, je bed, je stoel, je sjaal, de ribbeltjes in het voetje van je panty et cetera! Voorbeeld van comfy in het dagelijks gebruik: The problem with optimism in the face of the coming oil crisis — which will catalyze wars, disease, starvation, and a collapse of governments, Kunstler argues — is that every aspect of our comfy American lives is umbilically tied to petroleum.
Kvetch
, dat doen (even Nederlands voorbeeld bedenken) de bellers naar stand.nl (ok, niet altijd) en dat doet ook de mevrouw met de kraakstem (ook al vind ik dat niet erg, op zekere leeftijd, in bepaalde situaties mag je kvetching zijn). Voorbeeld van kvetching in het dagelijks gebruik: The media story goes like this: since feminism didn't provide equality, happiness or the perfect date, women are fleeing the feminist "lifestyle" in droves, taking their husbands' names, kvetching about catching a man, or rushing to show their breasts in a Girl Gone Wild video.

dinsdag, januari 10, 2006

Bush in B'more

Gisteren bracht Bush per helicopter een bezoek aan een basisschool hier in Baltimore. Op deze school black pupils outperformed or performed as well as the white pupils on the most recent Maryland School Assessment exams, which were given in March. Met het bezoek werd het vierjarig bestaan van de wet No Child Left Behind (NCLB) gevierd. Speaking in Glen Burnie yesterday, Bush said success stories such as North Glen's offer proof that "there's an achievement gap in America that's closing. We don't need achievement gaps in America."
Een beetje achtergrond: De NCLB act is een vervolg op de Elementary and Secondary Education Act (ESEA), die in 1965 door president Johnson werd ingevoerd ("No law I have signed or will ever sign means more to the future of America."). Achterliggende gedachte van beide wetten is: high standards, accountability for all, and the belief that all children can learn, regardless of their background or ability. De NCLB is een opfrissing van de ESEA en biedt bijvoorbeeld de garantie dat elke leraar gekwalificeerd is om les te geven in zijn of haar vak (!). Het is de bedoeling dat het verschil in resultaten tussen bevoorrechte en achterstandsleerlingen verdwijnt. Zo stelt de wet o.a. meer geld beschikbaar voor voor- en naschoolse programma's en een grotere vrijheid om die programma's uit te besteden (aan stichtingen, kerken, moskeeën etc.). Democraten menen dat de wet niet succesvol zal zijn ('deadline' is 2013-2014) omdat er niet genoeg fondsen worden vrijgemaakt.
(bron o.a.: Washington Post + Baltimore Sun)

zondag, januari 08, 2006

Hondjes nieuws

Puppy Boom in Wake of Katrina: Animal welfare officials working in the Katrina-ravaged Gulf Coast have noted an alarming spike in the number of puppies being born. When residents fled the region, many were forced to leave their pets behind, and many surviving pets that weren't rescued have been breeding rapidly. The puppy boom is straining already overstretched resources, and new animals arrive daily. Says one animal control officer, I've never seen so many puppies in my life. (bron AP).

vrijdag, januari 06, 2006

Piramides

Een klein berichtje in de Telegraaf: 'Maya'-tempels in Zuid-China. Er zou in Zuid-China een ruïne van een hele stad onder het wateroppervlak liggen met acht prominente bouwwerken waarvan er drie sterk op de piramides lijken die in Midden- en Zuid-Amerika voorkomen. Van zulk nieuws krijg ik zin om naar China te gaan en uit te zoeken wat daar allemaal van waar is. Een paar jaar geleden was ik in Guatemala, in Tikal. Dat is een ruïne van een stad die helemaal overwoekerd is door het oerwoud. Als je een beetje rondwandelt, liefst 's morgens als de brulapen en toekans wakker worden, dan zie je her en der piramide-vormige heuvels. Dat zijn (de zichtbare) resten die nog niet zijn uitgegraven. In Zuid-Afrika vertelde een onderzoekster mij een keer dat het grote opgraafwerk in Afrika nu pas begint. Zo werd met name het archeologisch onderzoek in Zuid-Afrika heel lang geblokkeerd door de (racistische) politiek. Ik heb de details nu niet bij de hand maar van een hele oude schedel werd bijvoorbeeld gezegd dat hij niet ouder dan 500 jaar kon zijn. Inmiddels is duidelijk dat die schedel (die heel slordig was bewaard) vele malen ouder is. Onlangs zijn archeologen terug gegaan naar de boer die die schedel had opgegraven om de vindplaats serieus te gaan onderzoeken en dat is maar één voorbeeldje. In het geweldig interessante 'Guns, Germs and Steel' schrijft Diamond over contacten tussen Oost-Afrika (Tanzania) en Zuid-Oost-Azië. In beide gebieden zijn bijvoorbeeld dezelfde muziekinstrumenten gevonden. Ook zou de Portugese ontdekkingsreiziger Vasco da Gama als eerste Europeaan India hebben bereikt met de hulp van een Afrikaanse gids. De grootste piramides staan in Egypte, maar ik heb een keer een documentaire-serie gezien waarin ze naar het zuiden afreizen en dan zie je dat er piramides, wel veel kleiner en lomper van formaat maar onmiskenbaar piramides, staan tot in Zuid-Sudan. En nu ook in Zuid-China. Het is verleidelijk om historische banden te vermoeden tussen al die plaatsen. Een homerun van piramide naar piramide, van Noord-Afrika richting Oost-Afrika naar Zuid-Azië en via de Pacific naar Amerika...

woensdag, januari 04, 2006

Kat en hond

Alweer twee maanden geleden sprak ik in het park een mevrouw zonder hond. Ze vertelde dat ze wel een hond had maar dat die meestal binnen zat omdat hij allergisch is voor andere honden. Als ze hem uitlaat, mag hij alleen op de stoep lopen en niet door het gras want in het gras blijven zeker meer haren enzo achter. Vanmorgen sprak ik collega Dylan die een allergische kat heeft. Ze krabt haar gezicht (heeft een kat een gezicht?) helemaal kaal en al met al heeft deze kat hem al $700 consulten en medicijnen gekost. Dylan vertelde dat hij echt veel om zijn kat gaf, maar dat hij langzaam ten einde raad was. Ik dacht aan die kale - waarschijnlijk veel te dikke - kat. Ik dacht aan die eenzame hond. Ik wou eigenlijk zeggen: Laat je kat een keer een hele zomer buitenspelen, vogels vangen en janken in de nacht. Maar ik zei: Misschien is je kat allergisch voor andere katten. Dylan keek me aan, dàt was een goeie opmerking van mij. Dàt zou hij eens navragen bij de vet.

dinsdag, januari 03, 2006

Vraagje van de dag

Ken je Weetje van de dag? Die Weetjes kosten het Nederlandse bedrijfsleven zo'n € 7,5 miljoen per dag. Dat schrijft Weetje van de dag tenminste in antwoord op onze vraag hoeveel kantoortijd er eigenlijk verloren gaat bij het lezen van al die weetjes.
Per weetje (lezen én bespreken met collega's) ongeveer 5 minuten per dag. Dat zijn 5 x 5 = 25 minuten per week. Bij 40 werkweken is dat 40 x 25 = 1 000 minuten per jaar per abonnee. Stel dat de helft van de (huidige) 15 000 abonnees op het werk het WVDD leest, dan kosten wij het bedrijfsleven 7 500 000 minuten of 125 000 uren. Bij een gemiddeld uurtarief van pak weg 60 euro levert dat het bedrijfsleven een jaarlijkse schadepost op van 7 500 000 euro.

Telefoontherapie

Vorige week belde ze voor het eerst en sindsdien heb ik haar al een keer of vier aan de lijn gehad: de mevrouw met de kraakstem. Ze belt voor Francy (of Francis) die blijkbaar heel ziek is. Maar Kraakstem kan de deur niet uit want ze heeft zelf ook een cold en haar zus kan haar ook al niet helpen. Ze denkt dat ons telefoonnummer het nummer van Francy is. Vandaag bedacht ik me met een schokje dat Francy misschien allang dood is. Waarom hebben wij anders haar nummer? En dat wil dus niet doordringen tot Kraakstem. Oh wat akelig! Ik heb tot nu toe heel aardig gedaan en zelfs beloofd een prayer te doen voor Francy, maar daar moet ik onmiddellijk mee ophouden. Zo blijft Kraakstem bellen! Ik moet aggressively nice zijn. Die term las ik van het weekend. "Nee mevrouw Kraak, Francy woont hier helaas niet, ik vind het ontzettend jammer maar ik kan u niet helpen. Nou dag hoor. Dag."

zondag, januari 01, 2006

De lol van een oliebol

Wij hebben ook weer onze plicht gedaan en onze dutch heritage geëerd en oliebollen gebakken. Het was een zware bevalling dit jaar. Gisteren gingen we Inkopen doen. Dat werd een uitgebreide onderneming met veel koffiedrinken, uitgebreid mixers keuren (vorig jaar hadden we beslag gemaakt zonder mixer, maar dat was echt te zwaar werk), ingrediënten kopen, maten omrekenen, en uiteindelijk dus beslag maken. Het recept dat ik van het internet had geplukt, bleek genoeg voor een emmer vol. Maar natuurlijk moest het beslag ook nog rijzen! Ik dacht al dat we iets cruciaals over het hoofd zagen. Zodoende hadden we gisteren geen tijd meer om te bakken en heeft het beslag tot vanmiddag 2 uur staan rijzen (bijna 20 uur in totaal). Toen zijn we aan de bak-operatie begonnen. We hebben hier nog niet zo heel veel pannen, maar in de 'grootste' pan konden we wel 3 bollen tegelijk frituren. Dat schiet op met een emmer vol beslag. Maar we hebben ons er moedig doorheen geslagen en hebben nu een grote bak en een schaal vol oliebollen. Zelf kunnen we geen bol meer zien. De huisgenoten hebben er beleefd een paar gegeten maar het leek hun nogal slecht voor de lijn. Ja hèhè, dat is nou juist de lol van een oliebol! Ik hoop maar dat we er morgen meer zin in hebben en anders zal ik het advies van mijn moeder moeten opvolgen en ze gaan invriezen. Zo blijf ik bezig maar wie weet hoe lekker zo'n bolletje smaakt tegen de volgende dutch heritage day: koninginnedag.
P.S. Een heel gelukkig & gezond nieuwjaar 2006!!