Verschoten strand

Ik weet niet of het nou Baltimore is of gewoon oude 'nieuwe wereld' maar soms lijkt alles hier zo verschoten. Niet voor de eeuwigheid, maar voor de vluchtigheid gebouwd. Neem Miami Beach Park, de enige gratis zwemplek bij ons in de buurt. Niet hoeven betalen vind ik als Nederlander uiteraard belangrijk, maar bij deze zwemplek hoef je ook geen verplicht zwemexamentje te doen voor je het water in mag. (Dit verzin ik niet, dat moet soms echt voor je het "diepe" in mag). Miami Beach Park is een verschoten strand. Ooit waren er een winkeltje en badhokjes maar die zijn sinds kort (of lang misschien), dicht. Het zand is grijsgeel en het water grijsblauw. Er is een onduidelijke parkeerplek waar iedereen z'n auto zomaar een beetje neergooit. Een keertje kon ik niet weg omdat ik helemaal ingesloten stond. Er zijn grote tonnen waar mensen vuur in maken en onduidelijke zaken staan te barbecueën. Maar het water is schoon en koel. Vandaag was het weer eens lekker drukkend warm en we zouden nog even gaan zwemmen (dat is: ik zwem en G. blijft op het strand mijmeren over een Hopf algebra of oude vriendin misschien). Helaas kent, zoals alles in deze wereld, ook het verbleekte, verzakte Miami Beach Park regels: om 7 uur gaat het hek dicht. Ik zag de beheerder, een opa in een golfkarretje, al rondscharrelen maar hoopte dat hij ons niet zou zien. We liepen al op het zand, nog 5 meter... toen stopte hij ons: We mochten het water niet in. Toen we terugreden had ik het warmer dan ooit terwijl het eigenlijk al veel koeler was.



















(De foto is van 23 juni, vandaag kon ik mijn camera nergens vinden).