Natascha redt ons

Toen ik vorige week voor het eerst het verhaal las van Natascha Kampusch stonden mijn nekharen (ja die heb ik) recht overeind! Dit lees je alleen in boeken: meisje woont acht jaar lang als een lijkbleke slavin in een donkere kelder. De mediamachine barstte los en voorzag ons direct van alle akelige details (alleen brood en worst, huilen om dood ontvoerder, huiduitslag want nooit daglicht), maar van het weekend bleek dat die arme magere Natascha niet voor de poes is. Ze wil zo snel mogelijk een mobiele telefoon, ze wil op vakantie naar Engeland (vanwege de tuinen) en ze heeft gisteren leeftijdsgenoten ontmoet waar ze een "geanimeerde" discussie mee zou hebben gevoerd. Ook heeft ze een oproep aan de pers gedaan om haar privacy te respecteren. Ik kan niet wachten tot haar dagboek of wat voor boek ook uitkomt. Ik geef het toe: om me te verbazen over de details maar zeker ook omdat ik geinspireerd wil worden door de draai die ze aan haar ervaringen en door de wending die zij haar leven zal geven.