VONK

Onderstaand stukje schreef ik voor de nieuwsbrief van VONK...

Toen we naar Baltimore vertrokken, hadden we geen idee waar we ons aan moesten verwachten. Sterker nog, toen G. de aanbieding kreeg, wisten we niet eens waar het lag. En nu woon ik er. Baltimore is krab, Polen en rijtjeshuizen. Het is ook yuppen en buppen, havencafeetjes en veel gratis draadloos internet. De stad ligt op 30 minuten rijden/treinen van Washington D.C. en in één van de meest progressieve staten. Maryland voerde bijv. als eerste black-white geïntegreerde scholen in.

De avond dat we hier aankwamen, was echt heel bevreemdend. We hadden via het internet voor één of twee maanden (dat was bespreekbaar) een huis geregeld. Met de landlord hadden we een tijd afgesproken en toen we in de schemering aan kwamen rijden, stond hij daar inderdaad. Het huis was van zijn moeder geweest en sinds haar overlijden 7 jaar geleden had hij er niets meer aan veranderd. Op een ding na: hij had over alle 'antieke' meubels witte lakens gegooid. Gelukkig waren we doodop waardoor er ook een soort laken over onze verbijstering lag. 'Niet over nadenken,' fluisterde G. me toe. Dat bleef het motto en de volgende dagen hebben we alleen nog maar gelachen om de Jezus en Maria's (in brooddeeg, als kaars, achter glas, geborduurd op een kussen etc) doorheen het hele huis.

Toen begon de periode: ik kan alles worden. Ik zie werkende, lunchende, leuke, Baltimore mensen, en ik zie mezelf zo worden. Ik zie zeilende mensen hier in de baai en al zal ik nog lang moeten sparen... ik droom alweer weg. Een eerste kennis, een nieuw adres, ik doe het zo bewust mogelijk. Ik voel me een nieuw mens en wil dat gevoel zo lang mogelijk vasthouden. Zelfs al loop ik rond in een winterjas van drie jaar geleden. Want dat is toch de kick van landverhuizen.