We women...
Sinds 9/11 is Amerika in veel opzichten in de ban van een security-koorts die soms echt te ver lijkt te gaan. Gisteren had ik een afspraak bij de rijbewijzendienst om een Amerikaans rijbewijs te krijgen. Vorige week nog een verplichte drugs en alchol cursus gevolgd want buitenlanders weten natuurlijk niet dat alcohol en verkeer een slechte combi zijn. Op zich was die cursus wel leerzaam want ik begrijp nu eindelijk hoe het zit met alcoholpercentages in je bloed (en dat veel koffiedrinken niet helpt om het te laten zakken).
Mijn beurt begon goed met de bureaucraatmevrouw die gezellig lachte om mijn korte kapsel op de foto in mijn rijbewijs. Maar ze bleef kijken en kijken en kijken... Bladerde in haar grote rijbewijzenboek, vroeg nog maar eens uit welk land mijn rijbewijs was, hield het onder een blauw lampje... tot ze op heel erge by the way-toon zei dat ik nog twee letters of certification nodig had. Ze gaf me de brief over de brieven die ik moest hebben en wat las ik daar: de echtheid van mijn rijbewijs kon niet worden vastgesteld. Ik viel zowat van mijn stoel. En tegelijkertijd wist ik niet goed hoe ik me moest gedragen, want ik voelde me opeens heel erg een Verdacht Persoon. Vervolgens raakte ik overweldigd door een gevoel van Grote Nutteloosheid. Auto gehuurd. Dag vrijgenomen. Allemaal voor niks. Nu kon ik naar huis gaan en een brief schrijven naar de stad waar mijn rijbewijs is uitgegeven en vervolgens met die brief naar de ambassade gaan in Washington om hun te vragen de echtheid van die brief vast te stellen...
Dat was het dan, ik kon gaan. Ik draafde naar een telefoon om alles aan G. vertellen. Nadat ik had opgehangen, stond er een mooie zwarte moslima naar mij te kijken. Ze zei dat ze kon zien dat ik upset was (dat was ik inderdaad) en vroeg wat er aan de hand was. Ik begon te vertellen maar raakte tot mijn ergernis verstrikt in mijn eigen verhaal. Ik merkte ook dat ik helemaal stond te trillen. De vrouw troostte: "We women go through a lot," en deze woorden die ik normaal veel te dramatisch zou vinden voor de situatie, raakten me nu diep. Ze omarmde me en ik omarmde haar terug. De vrouw veegde een paar tranen uit mijn ogen en zei: "Now get a grip on yourself and go write these letters." Voor ik naar buiten liep voor een extra-large kop supersterke koffie omarmden we elkaar nog een keer.
("Hmm," zei mijn collega toen ik bij dit stuk van mijn verhaal was aanbeland, "ik hoop niet dat die lui van de rijbewijzendienst dat hebben gezien want die kunnen daar zo hun eigen gedachten bij hebben gehad.")
Ik bracht de huurauto terug en hoorde vervolgens nog drie keer (in de lightrail, in de bus en op het vliegveld waar het autoverhuurbedrijf was) de boodschap dat iedereen moet opletten en de aanwezigheid van unattended packages moet melden. Diezelfde avond las ik in de krant dat hele databases van de CIA met adressen van geheim agenten via het internet door jan en alleman kunnen worden ingekeken! Over prioriteiten gesproken...
Naschrift 18 maart: Inmiddels heb ik begrepen dat een paar van de kapers van 9/11 een Maryland-rijbewijs hadden!
Mijn beurt begon goed met de bureaucraatmevrouw die gezellig lachte om mijn korte kapsel op de foto in mijn rijbewijs. Maar ze bleef kijken en kijken en kijken... Bladerde in haar grote rijbewijzenboek, vroeg nog maar eens uit welk land mijn rijbewijs was, hield het onder een blauw lampje... tot ze op heel erge by the way-toon zei dat ik nog twee letters of certification nodig had. Ze gaf me de brief over de brieven die ik moest hebben en wat las ik daar: de echtheid van mijn rijbewijs kon niet worden vastgesteld. Ik viel zowat van mijn stoel. En tegelijkertijd wist ik niet goed hoe ik me moest gedragen, want ik voelde me opeens heel erg een Verdacht Persoon. Vervolgens raakte ik overweldigd door een gevoel van Grote Nutteloosheid. Auto gehuurd. Dag vrijgenomen. Allemaal voor niks. Nu kon ik naar huis gaan en een brief schrijven naar de stad waar mijn rijbewijs is uitgegeven en vervolgens met die brief naar de ambassade gaan in Washington om hun te vragen de echtheid van die brief vast te stellen...
Dat was het dan, ik kon gaan. Ik draafde naar een telefoon om alles aan G. vertellen. Nadat ik had opgehangen, stond er een mooie zwarte moslima naar mij te kijken. Ze zei dat ze kon zien dat ik upset was (dat was ik inderdaad) en vroeg wat er aan de hand was. Ik begon te vertellen maar raakte tot mijn ergernis verstrikt in mijn eigen verhaal. Ik merkte ook dat ik helemaal stond te trillen. De vrouw troostte: "We women go through a lot," en deze woorden die ik normaal veel te dramatisch zou vinden voor de situatie, raakten me nu diep. Ze omarmde me en ik omarmde haar terug. De vrouw veegde een paar tranen uit mijn ogen en zei: "Now get a grip on yourself and go write these letters." Voor ik naar buiten liep voor een extra-large kop supersterke koffie omarmden we elkaar nog een keer.
("Hmm," zei mijn collega toen ik bij dit stuk van mijn verhaal was aanbeland, "ik hoop niet dat die lui van de rijbewijzendienst dat hebben gezien want die kunnen daar zo hun eigen gedachten bij hebben gehad.")
Ik bracht de huurauto terug en hoorde vervolgens nog drie keer (in de lightrail, in de bus en op het vliegveld waar het autoverhuurbedrijf was) de boodschap dat iedereen moet opletten en de aanwezigheid van unattended packages moet melden. Diezelfde avond las ik in de krant dat hele databases van de CIA met adressen van geheim agenten via het internet door jan en alleman kunnen worden ingekeken! Over prioriteiten gesproken...
Naschrift 18 maart: Inmiddels heb ik begrepen dat een paar van de kapers van 9/11 een Maryland-rijbewijs hadden!
posted by seilram | 10:02 p.m.
1 Comments:
Wat een gedoe zeg! Wel een prachtige ontmoeting met een onbekende vrouw, mooi verwoord.
Een reactie posten
<< Home