Buren

Morgen of overmorgen, dat hangt af van de verfvorderingen, gaan we verhuizen naar een leuk appartement. Wie ik daar niet zal missen, zijn de achterburen. Wat een vreselijke mensen!
Pas draafde ik tegen een uur of vijf richting televisiewinkel voor een kabeltje (we hadden de oude DVD speler van G's collega cadeau gekregen, aardig hè) toen ik een gebarend, schreeuwend stel mensen zag aankomen. Het leek precies op het geschreeuw dat ik ook rond 3 uur 's middags, 11 uur 's avonds en 4 uur 's nachts regelmatig hoorde. Jawel hoor, het waren de achterburen. Terwijl we elkaar passeerden, probeerde ik ze een beetje beter te bekijken zonder ze echt aan te kijken. Ik ben soms bang voor besmetting via oogcontact. Hun kleren zagen er ongeïnteresseerd uit, niks bijzonders, maar verder leek het allemaal wel schoon.
De samenstelling van de familie is wisselend. Er is een ma (Maaa!!) die runt het ontzettend gezellige café op het gelijkvloers. Boven het café wonen dan een vrouw met een paardenstaart van ongeveer een jaar of dertig en soms een jongen van een jaar of 25 en soms ook een geblondeerde vrouw van die leeftijd. Bij die geblondeerde vrouw hoort ook een kind, maar die zijn niet meer. Ik heb uit flarden ruzies begrepen dat die twee vrouwen zussen waren en dat ze ruzie maakten over waar die blonde vrouw en kind heen moesten. Want vorige week werd het dakterras opgeruimd (stonden koffers op en veel speelgoed) terwijl een radio hardrock brulde. Sindsdien heb ik niet meer gezien dat huilend kind buiten wordt gezet terwijl binnen de ruzie voort gaat.
Nu is het rustig, een beetje stilletjes eigenlijk. Toen ik net een foto ging maken van hun maison, kwam er een man in een donkergroen trainingspak met een paraplu onder zijn arm naar buiten. Zou de achtergebleven paardenstaart in de prostitutie zitten?