Fit of dik

Er is een groote tweedeeling in de Amerikaansche maatschappij: de fitten versus de dikken. De fitten rennen fris een rondje voor of na het avondmaal (of ontbijt, ook geinig), de dikken proppen nog eens een onduidelijke burger naar binnen. (Bij sommige McDonalds kosten die maar $1! Toch is hardlopen stukken duurder want daar heb je het laatste model i-pod voor nodig). Vlak bij waar wij wonen is een hele lange kade die ze de red stripe (of red line, ik weet het even niet, maar het is in elk geval geen green line) noemen en rond een uur of zeven 's avonds lijkt heel sprietig Baltimore daar rond te rennen. Vanavond was het weer zo'n lekker lauwwarm avondzonnetje en ik deed ook eindelijk mee (had ik me al een paar honderd keer voorgenomen want ik reken mezelf graag tot de fitten). Helaas keek ik één keer in het spiegelende glas van iemands tuindeuren en toen zag ik dat ik er helemaal niet zo fit bijliep als ik dacht. Maarja, dat is nog altijd beter dan een burgerbuik en als (als) ik dit nu eens goed blijf volhouden, dan doe ik straks niet alleen fit maar dan ben ik het ook.